بررسی بازی Towa and the Guardians of the Sacred Tree

روگلایت، فرمولی است که بازی‌های فراوانی با استفاده از آن، به شهرت رسیده‌اند. آثار بسیاری تلاش کرده‌اند تا با افزودن چاشنی‌هایی جدید به این فرمول، چیزی متفاوت عرضه کنند. عناوینی نیز نتیجه کار این بازی‌ها را برداشته و در بستری متفاوت ارائه کرده‌اند. اینجاست که Towa and the Guardians of the Sacred Tree وارد می‌شود. عنوانی که فرمول آثار موفق روگلایت را در بومی رنگارنگ و غیر جدی عرضه می‌کند. آیا این بازی می‌تواند تجربه‌ای موفق خلق کند یا در صف طولانی آثار روگلایت گم می‌شود؟
توسعه‌دهندگان Towa برای جان‌بخشی به جهان و شخصیت‌ها، بسترهای با کیفیتی فراهم کرده‌اند. طراحی هنری چشم‌نواز بازی و استفاده از رنگ‌های شاد، محیط‌های دل‌نشینی را به وجود آورده که نبرد در آن‌ها خسته‌کننده نمی‌شود. سواحل آبی، جنگل‌های سرسبز و معابد قدیمی، بخشی از محیط‌های بازی است که همگی در رنگ‌آمیزی و طراحی با دیگری متفاوت بوده و تکراری نمی‌شوند. این نکته مثبتی در طراحی بازی است چرا که پس از مدتی متوجه می‌شویم که ساعت‌هاست که در حال پشت سر گذاشتن محیط‌ها و رفتن به نقشه بعد هستیم. بخش زیادی از درگیر کردن ما به جریان گیم‌پلی به لطف طراحی متنوع محیط‌ها انجام می‌شود.
عنصر قدرتمند دیگر، صداگذاری و موسیقی بازی است که به جذابیت اثر اضافه کرده. شخصیت‌ها هر کدام از صداگذارانی حرفه‌ای بهره می‌برند که دیالوگ‌های‌شان را به شکلی قابل قبول و تاثیرگذار ادا می‌کنند. این موضوع برای اثری که از دیالوگ پر شده بسیار مهم است. به لطف این صداگذاران حرفه‌ای، گفت‌وگوی بین شخصیت‌ها و روایت داستان جذاب‌تر شده. هیجان هر شخصیت در دیالوگ‌های‌اش پیداست و این، حرف آن‌ها را شنیدنی‌تر می‌کند.

نکته مثبت دیگر، موسیقی دل‌نشین است که همواره جریان بازی را همراهی می‌کند. موسیقی گام‌به‌گام، از لحظات آرام قدم زدن در روستا گرفته تا اوج هیجان نبرد، کنارمان بوده و بر هیجان مبارزات و آرامش روستا اضافه می‌کند.

در زمینه داستان نیز Towa and the Guardians of the Sacred Tree، عملکردی قابل قبول از خود به‌جا می‌گذارد. در اولین لحظات، سرگذشت جهان با صدای جذاب راوی پیش روی‌مان گذاشته شده و قهرمان‌های داستان به سادگی معرفی می‌شوند. بر خلاف بخش‌های پیچیده گیم‌پلی، داستان بدون هرگونه سختی عرضه شده و ما را سردرگم نمی‌کند. روایت، سپس بر دوش شخصیت‌ها و صداگذاری با کیفیت‌شان گذاشته شده تا هر یک به خوبی جریان داستان را پیش برده و به انتها برسانند. این بسترهایی است که Towa and the Guardians of the Sacred Tree برای ارائه گیم‌پلی‌اش آماده می‌کند. بخشی که در آن نیز حرف‌هایی برای گفتن دارد.
گیم‌پلی این اثر ترکیبی از عناصر موفق و پرطرفدار ژانر روگلایت است. هسته گیم‌پلی، اکشن سریع و لذت‌بخشی است که نمونه مشابه آن‌را در اثری نظیر Hades دیده‌ بودیم. در این اثر با حجم قابل قبولی از کمبوها و جادوها طرفیم که قهرمان‌های مختلف بازی آن‌را به اجرا در می‌آورند. از طرفی دشمنانی قدرت‌مند با الگوی حرکتی مشخص قرار دارند که درجه سختی مبارزات را بالا می‌برند. ترکیب کمبوهای هر شخصیت با جادوهای مختلف، تکرارپذیری بازی را افزایش داده و از خسته‌کننده شدن جریان نبرد جلوگیری می‌کند.

نکته مثبت دیگر، مکانیک تعویض بین دو اسلحه است. هر سلاح توانایی وارد کردن تعداد مشخصی ضربه دارد و این، ما را مجبور به عوض کردن مداوم اسلحه‌ها در جریان گیم‌پلی می‌کند. این موضوع کمک کرده که بی‌وقفه، در حال وارد کردن کمبوهای مختلف با دو اسلحه سرد بازی باشیم. به لطف این مکانیک، نه تنها کمبوها متنوع‌تر شده بلکه سرعت اکشن بازی نیز بالاتر رفته است.
در چنین اکشن سریع و نفس‌گیری، وجود یک کنترل مناسب و در دسترس، ضروری است. خوشبختانه Towa and the Guardians of the Sacred Tree در این‌جا عملکردی قابل قبول دارد. تمامی اعمال میدان نبرد، از حرکت میان دشمنان گرفته تا اجرای کمبوها و جادوها به لطف کنترل بازی، به راحتی صورت می‌گیرد.

در این بازی، قابلیت تجربه Co-op نیز قرار داده شده که در حد لذت تک‌نفره آن نیست. جریان گیم‌پلی که با یک جنگ‌جو و جادوگر همراه‌اش پیش می‌رود، ظرفیت بازی دو نفره را ندارد. بخش عظیمی از نبرد با کمبوهایی پیش می‌رود که شخصیت جنگجو به اجرا در می‌آورد و جادوگر همراه او تنها می‌تواند دو جادو را انتخاب کرده و هر چند ثانیه از آن‌ها استفاده کند. این یعنی در حالت دو نفره، یک‌نفر در حال لذت از اکشن بازی است و دیگری، مشغول تماشا و حرکت در میدان نبرد. این روند حوصله‌سربر، عملا تجربه بخش دو‌نفره را فاقد ارزش می‌کند، چراکه وظایف به طور یکسانی توزیع نشده و بار حجم زیادی از گیم‌پلی بر دوش یک‌نفر است.

اما این بازی در اجرای فرمولی که موفقیت آن در اثری همچون Hades ثابت شده، به مشکل بر می‌خورد. هر بخش از بازی شامل چند نقشه است که با از بین بردن تعدادی مشخص از دشمنان یا باس‌فایت‌ها به پایان رسیده تا مسیر برای رفتن به نقشه بعدی باز شود. با پایان هر نبرد، دسته‌ای کارت به طور تصادفی برای تقویت شخصیت اصلی و جادوگر همراه‌اش آزاد می‌شود که می‌توان یکی از آن‌ها را انتخاب کرد. شانسی بودن توزیع کارت‌ها مشکل بزرگی بر سر راه گیم‌پلی ایجاد می‌کند.
برای مشاهده کارت مناسب که قدرت شخصیت‌ها را بالا ببرد، شانس نقشی مهم ایفا می‌کند. این یعنی درجه سختی بازی بر اساس شانس تنظیم می‌شود. ممکن است در همان نبردهای اول، با کارت‌هایی روبه‌رو شویم که قدرت حمله شخصیت اصلی را تا سی درصد افزایش داده و جریان مبارزات را آسان‌تر کند. هرچند می‌توان با کمک سیستم ارتقای بازی، شانس دریافت زیر مجموعه برخی از کارت‌ها را افزایش داد، اما این سیستم تغییر چندانی ایجاد نکرده و فرآیند دریافت کارت‌ها هم‌چنان به طور بیش از حدی مبتنی بر عنصر شانس، باقی می‌ماند.

البته سیستم پیش‌روی در مراحل نیز خود از مشکلاتی رنج می‌برد. روند باز کردن درهای مختلف، رفتن به میدان‌های مبارزه، شکست دادن دشمنان و تکرار این روند در برخی بخش‌ها آن‌قدر طولانی شده که پیشروی در مراحل را دشوار می‌کند. هرچند هر در به میدان مبارزه منتهی نشده و در موقعیت‌هایی با چیزهایی جدید نظیر کمپ‌ها و آشپزهای دوره‌گرد مواجه می‌شویم، اما این قسمت‌ها تغییر مثبتی ایجاد نمی‌کند. گوش دادن به حرف شخصیت‌ها در کمپ‌، هرچند لذت بخش است و تنوعی در مبارزات است، اما کافی نیست. در بعضی قسمت‌ها، باید با دو الی سه باس‌ جنگیده و پس از پشت سر گذاشتن میدان‌های نبرد و شکست دادن دشمنان بسیار، با باس نهایی بخش روبه‌رو شویم. این روند، به خصوص در زمانی که کارت‌های مناسبی دریافت نکرده‌ایم، آزاردهنده‌تر می‌شود.
اما Towa and the Guardians of the Sacred Tree به مبارزات سریع و کمبوهای متنوع‌اش خلاصه نمی‌شود. در این بازی سیستمی هم برای ارتقا تجهیزات و توانایی‌ها در کنار بازسازی روستا وجود دارد که با لوازمی انجام می‌شود که در میدان نبرد به دست آورده‌ایم. با استفاده از این منابع، می‌توان ساختمان‌های جدید تاسیس کرد یا شمشیرهای جدیدی ساخت که قدرت بیش‌تری دارند. ساخت‌‌وساز در این بازی، ساده بوده و حتی به دلیل مینی‌گیم‌های ساده‌ بخش آهنگری، جذاب نیز به نظر می‌رسد.

اما مشکلی که در سیستم ارتقا قدرت‌ها وجود دارد، پیچیدگی بیش از حد آن است. کارت‌های زیادی در بازی وجود دارد که هر یک زیر مجموعه خانواده‌ای از کارت‌ها محسوب می‌شود. شناخت هر گروه و زیرمجموعه‌های آن و سپس انتخاب ارتقاهایی که شانس دریافت آن‌ها را در میدان نبرد افزایش می‌دهند، فرآیندی پیچیده و حوصله‌سربر است. اکثر این ارتقاها نیز تغییر خاصی در فرمول توزیع کارت ایجاد نمی‌کند. مثلا افزایش شانس دریافت کارت‌های سبز به میزان پنج درصد، چندان به چشم نمی‌آید.
Towa and the Guardians of the Sacred Tree اثری است که در ارائه فرمولی جواب پس داده، به سختی می‌افتد. آن‌چه توسعه‌دهندگان این بازی در قالب یک اکشن روگلایت عرضه می‌کنند، هیجان انگیز است. تعداد زیادی جادو و کمبوی شمشیر با شخصیت‌های متنوعی که با کمک صداگذاری حرفه‌ای‌ جان گرفته‌اند، ارزش تکرار بازی را بالا می‌برد. نبردهای بازی در نقشه‌های متنوع و رنگارنگ که به لطف طراحی هنری زیبای بازی صورت گرفته، سریع و لذت‌بخش است. اما این بازی برای دو نفر طراحی نشده. تجربه این اثر در حدی نیست که بتوان بین دو نفر تقسیم کرد، چراکه بسیاری از مکانیک‌های بازی بر دوش یک بازیکن قرار گرفته و دیگری محدود به فشردن دو دکمه در هر چند ثانیه می‌شود.

دخیل کردن بیش از اندازه شانس و دریافت تصادفی کارت‌های مختلف، موفقیت در مراحل را به دریافت شانسی کارت‌های قدرت‌مند محدود می‌کند. از طرفی سیستم ارتقای پیچیده کارت‌ها وجود دارد که فرآیند‌ی گیج کننده دارد. این موارد سبب می‌شوند تا Towa and the Guardians of the Sacred Tree در نهایت به یک اکشن روگلایت سریع یک‌نفره محدود شود که چندان در خاطرمان نمی‌ماند.