بررسی بازی Tony Hawk’s Pro Skater 3 + 4

چیزی جادویی در بازگشت به بازی‌های کلاسیک دوران کودکی وجود دارد، مخصوصاً وقتی به اندازه Tony Hawk’s Pro Skater 3  و Tony Hawk’s Pro Skater 4 تأثیرگذار باشند. این بازی‌ها فقط یک ژانر را تعریف نکردند – بلکه عشق یک نسل به فرهنگ اسکیت‌بازی، موسیقی پانک راک و رکوردشکنی را شکل دادند. وقتی Tony Hawk’s Pro Skater 1 + 2 در سال ۲۰۲۰ بازسازی شد، استاندارد تازه‌ای برای احیای یک فرنچایز محبوب تعیین کرد. طبیعی بود که انتظارات برای Tony Hawk’s Pro Skater 3 + 4، دنباله‌هایی که بسیاری آن‌ها را اوج سری می‌دانند، بسیار بالا باشد. متأسفانه، هرچند این مجموعه همان گیم‌پلی اعتیادآوری که باعث افسانه‌ای شدن این عناوین شد را ارائه می‌دهد، در جاهایی که می‌توانست بدرخشد، لغزش دارد. موضوعی که البته کیفیت کلی این مجموعه را دچار چالش نکرده.

وقتی Tony Hawk’s Pro Skater 3 در سال ۲۰۰۱ عرضه شد، نقطه عطفی برای این فرنچایز بود. معرفی مکانیک Revert دیدگاه بازیکنان به زنجیره‌کردن حرکات را به کلی تغییر داد و امکان ترکیب ترفندهای عمودی با نمونه‌های دستی را برای امتیازگیری تقریباً بی‌پایان فراهم کرد. همین تغییر ساده، گیم‌پلی را متحول کرد و Tony Hawk’s Pro Skater 3 را در آن زمان به روان‌ترین و رضایت‌بخش‌ترین نسخه مجموعه تبدیل کرد. مراحل نمادینی مثل کانادا، با رمپ‌های نیم‌لوله و موانع برفی، و لس‌آنجلس، با خطوط معروف گرایند مترو، کاملاً برای استفاده از این آزادی عمل جدید طراحی شده بودند. دنباله آن، Tony Hawk’s Pro Skater 4، قدم جسورانه‌ای برداشت و ساختار سنتی دو دقیقه‌ای را کنار گذاشت و یک سیستم مأموریت آزاد معرفی کرد. بازیکنان می‌توانستند آزادانه محیط‌ها را بگردند و از NPCهایی که در گوشه و کنار هر نقشه پراکنده بودند، چالش بپذیرند. این تغییر حس سندباکس بیشتری به بازی داد و نقشه‌های وسیع مثل آلکاتراز و کالج، خلاقیت گیمرها را تشویق می‌کردند. اضافه‌شدن spine transfer و گزینه‌های ترفند بیشتر هم عمق گیم‌پلی را نسبت به گذشته ارتقا داد. در این کالکشن بازسازی‌شده، هر دو بازی از نظر مکانیک کاملاً شبیه نسخه‌های اصلی باقی مانده‌اند – که هم بزرگ‌ترین نقطه قوت و هم ضعف آشکار مجموعه است. گیم‌پلی همچنان روان و پاسخگوست و حس سرعت و دقت خاص سری را حفظ کرده. اجرای یک کمبو بزرگ هنوز هم حس فوق‌العاده‌ای دارد و طراحی مراحل به طرز شگفت‌آوری هنوز هم جذابیت دارد. با این حال، برخلاف بازسازی Tony Hawk’s Pro Skater 1 + 2 که همه‌چیز را از نو با بهبودهای مدرن ساخت، این مجموعه بیشتر شبیه یک پورت مستقیم با کمی ارتقاء بصری است تا یک بازسازی کامل.

از دید گرافیک Tony Hawk’s Pro Skater 3 + 4 یکی از ناامیدکننده‌ترین بخش‌های این مجموعه است، مخصوصاً در مقایسه با بازسازی فوق‌العاده مجموعه پیشین که چهار سال پیش منتشر شد. بازسازی قبلی با بازطراحی کامل مدل شخصیت‌ها، نورپردازی پویا و جزئیات محیطی مدرن، استاندارد تازه‌ای برای زنده‌کردن بازی‌های کلاسیک تعیین کرد. اما اینجا، همه‌چیز بیشتر شبیه یک ارتقا وضوح تصویر برای بازی‌های پلی‌استیشن ۲ به نظر می‌رسد تا یک تجربه نسل فعلی. وضوح بافت‌ها بهتر شده و تصویر کلی تمیزتر است، اما هندسه و سبک هنری تقریباً همان نسخه‌های اولیه اوایل دهه ۲۰۰۰ باقی مانده. انیمیشن شخصیت‌ها، هرچند هنوز روان و پرانرژی است، اما ظرافت‌های نسخه بازسازی THPS 1 + 2 را ندارد. محیط‌ها هم تقریبا تنها رویکردی کاربردی دارند ولی عمق بصری یا جزئیات فضاسازی مدرنی که می‌توانست آن‌ها را نسل جدیدی جلوه دهد، ندارند. با این حال Tony Hawk’s Pro Skater 3 + 4  نرخ فریم ۶۰ ثابت را حفظ می‌کند که برای مجموعه‌ای که بر دقت و واکنش لحظه‌ای بنا شده، ضروری است. حس سرعت کاملاً منتقل می‌شود و ترفندها مثل خاطرات بازیکنان به هم روان وصل می‌شوند. از نظر اصالت گیم‌پلی، این عملکرد فنی رضایت‌بخش است، اما برای کسانی که انتظار جهش بصری مشابه بازسازی قبلی را داشتند، ممکن است ناامیدکننده باشد.

هیچ بحثی درباره سری Tony Hawk’s Pro Skater بدون اشاره به موسیقی‌های افسانه‌ای آن کامل نیست. موسیقی در THPS 3 و THPS 4  به اندازه گیم‌پلی نمادین شد، با ترکیب بی‌نقص پانک، راک و هیپ‌هاپ که پس‌زمینه صوتی بی‌بدیلی برای اسکیت‌بازی مجازی ساخت. بسیاری از این آهنگ‌ها برای همیشه با این فرنچایز گره خورده‌اند و حضورشان برای تجربه نوستالژیک ضروری است. این مجموعه جدید بسیاری از آهنگ‌های اصلی را همچون “The Boy Who Destroyed the World” از AFI و “Fight Like a Brave” از Red Hot Chili Peppers – را به همراه دارد اما به دلیل مشکلات لایسنس، برخی موسیقی‌ها حذف شده‌اند. غیبت “Superman” از Goldfinger، شاید نمادین‌ترین آهنگ کل سری، بیش از همه به چشم می‌آید. هرچند موسیقی باقی‌مانده همچنان عالی است، ولی جای خالی این قطعات برای طرفداران قدیمی حس می‌شود. طراحی صدا به جز موسیقی هم به خوبی حفظ شده؛ از صدای برخورد چرخ‌ها به ریل گرفته تا پاپ تمیز یک ollie و صدای خراشیده‌شدن تخته روی لبه‌ها. حتی دیالوگ‌ها و افکت‌های صوتی اصلی هم بازگشته‌اند تا حس اصالت را کامل کنند. با این حال، خلأ ناشی از نبود برخی آهنگ‌ها مانع از کامل‌شدن تجربه صوتی شده است.

برخلاف THPS 1 + 2 که با محتوای تازه و بهبودهای کیفی نسخه‌های اصلی را گسترش داد، THPS 3 + 4  رویکردی محافظه‌کارانه دارد. هر دو بازی به طور کامل با تمام مراحل، ترفندها و حالت‌های گیم‌پلی اصلی حضور دارند. بخش Create-a-Skater و Create-a-Park  همان ابزارهای خلاقانه قدیمی را ارائه می‌کنند. در این نسخه بخش آنلاین اضافه شده و بازیکنان می‌توانند در حالت‌هایی مثل Graffiti و Horse رقابت کنند، اما نبود قابلیت cross-play  بین پلتفرم‌ها جامعه بازیکنان را محدود می‌کند. این بخش آنلاین بیشتر کاربردی است تا جاه‌طلبانه، بدون حالت‌های تازه یا تغییرات بزرگ. بزرگ‌ترین فرصت از دست‌رفته، نبود کامل محتوای جدید است.  بازسازی قبلی نشان داد که طرفداران فراتر از یک نسخه آرشیوی می‌خواهند – آن‌ها انتظار مراحل و اسکیت‌بازان جدید یا حتی سیستم پیشرفت مشترک بین دو بازی را داشتند. در عوض، اینجا بیشتر شبیه یک موزه دیجیتالی است که برای حفظ خاطره عالی است، اما تلاشی برای پیش‌برد سری ندارد. بازیTony Hawk’s Pro Skater 3 + 4  یک پارادوکس جالب است. از یک طرف، داشتن این دو بازی کلاسیک روی پلتفرم‌های مدرن با عملکرد روان و مکانیک‌های اصیل لذت‌بخش است. تجربه اصلی همچنان سرگرم‌کننده است و طرفداران قدیمی از فرصت بازبینی این مراحل با کیفیت بهتر خوشحال می‌شوند. عامل نوستالژی قوی است و کشف دوباره این پارک‌های اسکیت مجازی حس فوق‌العاده‌ای دارد.

از طرف دیگر، رویکرد محافظه‌کارانه و نبود بهبودهای معنادار باعث می‌شود سخت بتوان آن را به قیمت کامل توصیه کرد، مخصوصاً در مقایسه با بازسازی جاه‌طلبانه قبلی. در دوره‌ای که بازسازی‌ها می‌توانند کلاسیک‌ها را بازتعریف کنند، این مجموعه بیشتر به حفظ بسنده کرده تا نوآوری. برای طرفداران دوآتشه، این یک انتخاب آسان است. گیم‌پلی هنوز هم معرکه است و امکانات مدرن ارزش تجربه را شکل داده. اما برای کسانی که منتظر بازسازی کامل با ویژگی‌های مدرن بودند، شاید این مجموعه کمی کم‌رمق به نظر برسد.