بررسی بازی Turbo Overkill

محبوبیت شوترهای کلاسیک روز به روز افزایش پیدا می‌کنند و در این بین توسعه‌دهندگان مختلف سعی دارند تا با استفاده از نوستالژی موجود، به بهترین نتیجه ممکن دست پیدا کنند. ژانری که امروز طرفداران بسیاری پیدا کرده تحت عنوان بومر شوتر شناخته می‌شود و معمولا می‌توان در گوشه و کنار آن نشانه‌هایی را از شوترهای اول شخص قدیمی پیدا کرد. از سوی دیگر معمولا این دست بازی‌ها سعی می‌کنند سبک خاصی از گرافیک را ارائه کنند که بی‌شباهت به بازی‌های دهه 90 نباشد. بازی Turbo Overkill با تکیه بر همین اصول ساخته شده. آنها در تمامی زمینه‌ها یادآور‌ شوترهای اول شخصی قدیمی هستند اما در این مسیر به نسبت رقبا یک برتری ویژه دارند. سازندگان این بازی جدای از بیدار کردن حس نوستالژی به این مسئله توجه داشته‌اند که آثار مدرن هم نکات جذاب بسیاری دارند و می‌توان از آنها الگوبرداری کرد. نتیجه کار تبدیل به اثری شده که تقریبا تمام نکات مثبت شوترهای باکیفیت را در اختیار دارد. از تنوع قابلیت‌های حرکتی گرفته تا طراحی مراحلی جذاب، اسلحه‌های دیوانه‌وار و قابلیت‌های جانبی که هیچ محدودیتی را به خود نمی‌بینند.

داستان بازی Turbo Overkill درست مانند اکشن‌های دهه 80 و 90 با حجم زیادی از ایده‌های دیوانه‌وار همراه است. شما در این بازی کنترل شخصیتی به نام جانی توربو را برعهده دارید. شخصیتی که در یک شهر خیالی حضور داشته و باید با هوش مصنوعی تحت عنوان Syn مقابله کند که بخش زیادی از مردم را آلوده و کنترل آنها را برعهده گرفته. در این مسیر البته تنها نیستید و هوش مصنوعی دیگری تحت عنوان SAAM شما را همراهی می‌کند. هرچند داستان در Turbo Overkill همیشه روی صندلی عقب باقی می‌ماند اما درست مانند باقی عناصر موجود از یک ساختار عجیب پیروی می‌کند که طی آن سازندگان به این نتیجه رسیده‌اند که چیزی به نام ایده بد وجود ندارد. همین آزادی عمل باعث شده تا داستان بازی پر از اتفاقات غیرمنتظره‌ای باشد که اگر در هر بازی دیگری جز این عنوان با آن روبرو شوید، احتمالا توان قبول کردن آن را نداشته باشید. اینجا اما تمامی عناصر بازی در یک راستا قرار گرفته و از الگویی مشخص پیروی می‌کنند. الگویی که به خوبی در تمامی جوانب بازی دیده شده و باعث شده تا محصولی یکپارچه شکل بگیرد. در میان روایت داستان، میان‌پرده‌های سینمایی کمک بسیاری کرده‌اند تا اتمسفر لازم در بازی شکل گیرد. بخش‌هایی که با الهام از اکشن‌های قدیمی و کم هزینه سینمایی ساخته شده و به خوبی در اتمسفر بازی جای گرفته.

بزرگ‌ترین نقطه قوت این بازی اما در گیم‌پلی آن نهفته شده. چیزی که باعث شده تا Turbo Overkill با بسیاری از شوترهای اول شخص بازار متفاوت باشد، آزادی عملی است که در زمینه حرکت به گیمر ارائه می‌کند. جدای از فرم حرکتی نرم و سریع شوترهای دهه نودی، اینجا با حضور بخش عمده‌ای از قابلیت‌های حرکتی بازی‌های مدرن همچون TitanFall روبرو هستیم. با این تفاسیر شما در هر لحظه بازی و در هر نقطه‌ای که قرار بگیرید، می‌توانید به شکل دلخواه خود از آن خارج شوید. آزادی عمل در این زمینه به قدری زیاد است که سازندگان بازی حتی به سمت طراحی ساختارهای پلتفرمر در مراحل مختلف رفته و این گزینه را پیش روی شما قرار می‌دهند که به شکلی که می‌خواهید بازی را دنبال کنید. هرچند در مراحل ابتدایی شاهد طراحی‌های خطی هستیم اما به مرور و با افزایش قابلیت‌های شخصیت اصلی، محیط‌ها به مرور بزرگ‌تر شده و مسیرهای مخلتفی در آنها قرار می‌گیرد. زمانی این موضوع را در کنار آزادی عمل گیمر در زمینه حرکت قرار می‌دهیم، با نتایجی هیجان‌انگیز و خارق‌العاده روبرو می‌شویم که می‌تواند هر علاقه‌مندی به شوترهای اول شخص را جذب خود کند. این نکته را هم نباید فراموش کرد که تمامی قابلیت‌ها و امکانات حاضر در گیم‌پلی بازی در یک مسیر مشخص یعنی حرکت سریع و بدون توقف قرار می‌گیرند. جالب است که حتی بخشی از قابلیت‌های حرکتی شخصیت‌ اصلی به شکل مستقیم در مبارزات نیز نقش خود را نشان می‌دهد و گیمر می‌تواند به طور مثال با استفاده از Slide، اره برقی پنهان شده در پای شخصیت‌ اصلی را فعال کرده و حجم زیادی از دشمن‌ها را در یک چشم به هم زدن نابود کند. بازی در زمان شروع مبارزات دست گیمر را باز نگه می‌دارد تا هر آن چیزی که به دنبالش است را دریافت و تجربه کند. این موضوع به واسطه حضور تعداد زیادی اسلحه متنوع محقق شده. اسلحه‌هایی که هر کدام دو شکل شلیک متفاوت را به نمایش گذاشته و حتی قابلیت ارتقا آنها نیز وجود دارد. با اینکه بسیاری از اسلحه‌ها شباهت زیادی به نمونه‌های مشابه در دیگر عناوین این ژانر دارند اما شاهد نوآوری‌های خاصی هستیم که این روزها کمتر دیده می‌شوند. در این میان شاید جذاب‌ترین نمونه به Sniper بازی ارتباط پیدا کند که در حالت دوم شلیک خود شخصیت اصلی را وارد بدن حریف کرده و در یک لحظه فاصله زیادی را از جریان گیم‌پلی حذف می‌کند. رویکردی این چنینی در تمامی نقاط بازی دیده می‌شود و همین موضوع جریانی از گیم‌پلی را شکل داده در بازه‌های زمانی درست از سرعت خود کاسته و زمانی که وارد درگیری می‌شود به قدری و نفس گیر دنبال می‌شود که می‌تواند هر مخاطبی را میخکوب کند.

همچون بسیاری از بومر شوترهای چند سال اخیر، Turbo Overkill هم سعی کرده از همان استایل گرافیکی دهه 90 میلادی استفاده کند. البته اینجا شاهد تندروی آنچنانی نیستیم و سازندگان بازی تا حد امکان سعی کرده‌اند تا از دید فنی بازی را در جایگاه استانداردی قرار دهند. با این حال مسئله‌ای که باعث می‌شود تا این بازی با دیگر عناوین حاضر در ژانر متفاوت باشد، فضاسازی سایبرپانکی است که تمامی نقاط بازی دیده می‌شود. بدون شک Turbo Overkill در این زمینه یکی از بهترین‌هاست و توانسته با موسیقی‌های عالی خود اتمسفری تازه و جذاب را شکل دهد. بازی Turbo Overkill ترکیبی درجه یک از شوترهای اول شخص دهه 90 و آثاری است که طی سال‌های اخیر به عنوان استاندارد معرفی شده‌اند. سریع، هیجان‌انگیز، بدون توقف و همراه با ایده‌های دیوانه‌واری که نمی‌توان نمونه آن را در بازی‌های دیگر پیدا کرد.