بررسی بازی Silent Hill 2 – نسخه Xbox

Silent Hill 2 برای طرفداران ژانر وحشت جایگاهی بسیار مهم دارد. این اثر همچون یک یادگاری ارزشمند بود که با تمام وجود از آن نگه‌داری می‌کردند تا آسیب نبیند. در چنین حالتی، هنگامی که ناشر این بازی، Konami، اعلام کرد که قرار است ریمیک آن عرضه شود، اولین فکر در خاطر دوست‌داران‌اش این بود که مبادا اثر جدید، خاطره نسخه اصلی را خدشه دار کند. اما توسعه‌دهنده آن، استدیو Bloober Team، یکی از درخشان‌ترین ریمیک‌ها و از بهترین بازی‌های ترسناک نسل نهم را پیش روی گیمرها قرار داد تا نگرانی‌ها را رفع کند. همسر جیمز، پس از 23 سال، نامه‌ای جدید برای همسرش نوشته بود و حالا همه خوشحال بودند.

حالا که انحصار زمانی این بازی برای PS5 تمام شده، وقت آن رسیده تا جیمز، این‌بار کنترلر‌ اکس باکس را در دست گرفته و به نامه همسرش پاسخ دهد. آیا این نامه جدید به جیمز، روی کنسول‌های نسل نهمی اکس باکس، همچنان خواندنی است یا ورود مجدد به مه غلیظ سایلنت هیل آن‌قدر بد است که حتی تخفیف 50 درصدی نیز برای تجربه‌اش، متقاعدمان نمی‌کند؟

برای بررسی پورت Silent Hill 2 به خانواده اکس‌ باکس، لازم است تا عملکرد این بازی را روی هر دو کنسول Series X و Series S در نظر بگیریم. قدرت یکی تقریبا نصف دیگری است و این موضوع، محدودیت‌هایی را ایجاد کرده. بیایید تا با هم جنبه‌های فنی این پورت را بررسی کنیم تا ببینیم آنچه پارسال عرضه شد، همچنان درخشان است یا نه.

Silent Hill 2 روی کنسول Series X، دو مود گرافیکی Performance و Quality را ارائه می‌کند. در حالت Quality، این بازی تمام شکوه خود را پیش روی‌مان می‌گذارد. این حالت با نهایت کیفیت، گیم‌پلی را با فریم ریت هدف 30 فریم بر ثانیه عرضه می‌کند. در حالت Performance، برخی ویژگی‌ها، قربانی شده تا بازی به صورت 60 فریم بر ثانیه ارائه شود. در زمینه رزولوشن، بازی از تکنولوژی FidelityFX Super Resolution (به طور خلاصه FSR) برای Upscale کردن رزولوشن استفاده می‌کند. این بدین صورت است که در حالت Performance، بازی روی چیزی بین 864p تا 1080p اجرا شده و سپس با استفاده از FSR به 2160p آپسکیل می‌شود. این رقم در حالت Quality، محدوده 1080p تا 1512p را در نظر می‌گیرد که به 2160p آپسکیل می‌شود.

این ارقام، تقریبا همانی است که در نسخه PS5 بازی شاهد بودیم. مشابه نسخه PS5، شفافیت تصاویر در Series X هم بالا بوده و FSR، لطمه‌ای به آن وارد نمی‌کند. البته عملکرد نسخه Series X در زمینه فریم‌ریت بهتر است. در حالت Performance، این کنسول، قوی‌تر از رقیب ژاپنی‌اش عمل می‌کند. در صحنه‌های سنگین، از لحظات نبرد در زندان گرفته تا دریاچه که پر از بازتاب است، شاهد فریم ریت باثبات بیش‌تری در نسخه Series X هستیم. این امتیاز مثبت را در Series S نیز می‌توان مشاهده کرد. هرچند هنگامی که پای رزولوشن به میان می‌آید، داستان برای این عضو کوچک‌تر خانواده اکس‌ باکس کمی پیچیده می‌شود.

در زمینه انتخاب مود گرافیکی، روی کنسول Series S قدرت انتخابی وجود ندارد. تجربه Silent Hill 2 روی این دستگاه، تقریبا همانی است که روی حالت Performance در Series X و PS5 می‌بینیم؛ با این تفاوت که بازی به صورت 30 فریم بر ثانیه اجرا می‌شود.
بازی روی تنها حالت‌اش برای Series S، با رزولوشن پایه 635p تا 720p اجرا شده و سپس با استفاده از FSR به 1080p آپسکیل می‌شود. در اینجاست که برخی از عوارض جانبی آپسکیل کردن رزولوشن، خود را نشان می‌دهد. یکی از این عوارض مشکل Ghosting است. این ردهای روح مانند مزاحم، بیشتر در محیط‌های بسته، نمایان می‌شود. در مواردی حس می‌شود که فریم قبلی در حال تعقیب‌مان است. به عنوان مثال در منطقه آپارتمان‌های Woodside که اولین جریان طولانی بازی در محیط‌های بسته به حساب می‌آید، حین جست‌وجوی اتاق‌ها و چرخش سریع دوربین، این مشکل را می‌توان حس کرد. هرچند نمی‌توان به طور دقیق تشخیص داد که مشکل Ghosting به دلیل آپسکیل کردن رزولوشن است یا Anti-Aliasing.

بررسی جنبه‌های گرافیک فنی، شکاف بین دو نسخه Series X و Series S بازی را بیشتر نشان می‌دهد. موتوری که Silent Hill 2 با آن ساخته شده، چندان سابقه خوبی روی سیستم‌های ضعیف‌تر ندارد. هرچند عملکرد بازی روی Series X و سخت‌افزار قدرتمندش، آن‌قدر خوب است که حتی در مواردی از PS5 نیز سبقت می‌گیرد، اما Unreal Engine 5 روی Series S خوب ظاهر نمی‌شود.

Unreal Engine 5 همچون غول گرسنه‌ای است که شکم‌اش را از تکنولوژی‌های سنگین پر کرده‌اند. این موتور برای عملکرد بهینه به مقدار زیادی پهنای باند حافظه و VRAM نیاز دارد؛ دو عنصری که Series S حداقل در مقایسه با دیگر کنسول‌های نسل نهمی، مقدار کافی از آن‌را در اختیار ندارد.
اولین تفاوت دو نسخه Series X و Series S را می‌توان در کیفیت بافت‌ها مشاهده کرد. بافت‌ها روی Series X بسیار با کیفیت و شفاف هستند. فرقی نمی‌کند که پوستری روی تیر چراغ برق یا شیشه دارویی رو کابینت در آن‌سوی اتاق باشد، همه چیز به لطف قدرت Series X، به طور پیوسته و بدور از هرگونه تاری عرضه می‌شود.

Series S اما، برای جبران کمبود VRAM و پهنای باند حافظه خود، موانع بسیاری بر سر راه تکنولوژی‌های گرسنه Unreal Engine 5 قرار می‌دهد. کیفیت بافت‌ها کاهش پیدا کرده‌. در صحنه‌های ابتدایی Silent Hill 2 که جیمز از قبرستان رد شده و به شهر می‌رسد، این افت کیفیت را می‌توان لمس کرد. جزییاتی هم‌چون ترک‌ روی سنگ قبرها و زنگ‌زدگی در نسخه Series S کم‌تر شده‌. حتی ماده چندش آوری که دشمنان بازی از خود روی جاده‌ها به جا می‌گذارند نیز کیفیت پایین‌تری دارد.

Series S تنها 10 گیگابایت VRAM داشته که حدود 8 گیگابایت آن در اختیار بازی‌ها قرار می‌گیرد. چنین عددی برای Virtual Texture Streaming که عاشق VRAM است، کافی به نظر نمی‌رسد. این باعث شده تا بازی در لود آنی بافت‌ها به سختی بیفتد. گاهی اوقات بازی در بارگذاری محیط و اشیا از گیمرها جا می‌ماند. کافی است در اولین منطقه شهر یعنی یکی از خیابان‌ها به سرعت دویده تا ببینیم که اشیائی نظیر گلدان‌ها و صندلی‌های جلوی خانه‌ها در برخی موارد به طور کامل بارگذاری نمی‌شود.
در تصویر بالا بخش جنگلی ابتدای بازی که از درخت‌های بلند پر شده را مشاهده می‌کنید. شاخه‌های درختان در این قسمت کیفیت پایین‌تری در نسخه Series S دارند. تنه درختان نیز جزییات و نقش‌های کم‌تری داشته و تار به نظر می‌رسد. این مشکل بسیاری از بافت‌ها در نسخه Series S بازی است و هرچه اندازه صفحه نمایش بزرگ‌تر باشد، میزان تاری آن‌ها بیش‌تر حس می‌شود.

بارگذاری اجسام در فواصل دور، چیزی است که در تکمیل تجربه Silent Hill 2 نقشی حیاتی ایفا می‌کند. هنگامی که از دور هیولایی را می‌بینیم که مه آن‌را در آغوش گرفته و ذره ذره رهای‌اش می‌کند تا به شکل لنگان به جیمز نزدیک شود، اوج ترس این اثر را حس می‌کنیم. اما از آن‌جا که Series S نمی تواند به شکلی کامل و همچون برادر بزرگ‌تر خود، تمام اشیا را از فاصله بارگذاری کند، مجبور به کاهش کیفیت اجسام دورتر می‌شود. این سبب شده که هیولاهای دور، تارتر به نظر برسند.

به این تصویر از بازی توجه کنید. علی‌رغم اینکه Bloober team تلاش زیادی در طراحی هنری این اثر به خرج داده، اما نمی‌توان نقش گرافیک فنی Silent Hill 2 را در القای فضای‌اش نادیده گرفت. به دلیل Draw Distance و حجم پایین جزییات از دور در نسخه Series S، مه، آن‌طور که باید هیولا را در بر نگرفته و آن‌را بیشتر به سوسیسی که در یخچال جا مانده تبدیل کرده است.

هنگامی که از کیفیت بافت‌ها از دور عبور می‌کنیم، به دیگر نقطه مهم تفاوت نسخه‌های Series S و Series X می‌رسیم. نورپردازی و سایه‌ها، عنصر دیگری است که به جان‌اش افتاده و قربانی‌اش می‌کنند.

نورها و سایه‌های فوق‌العاده Silent Hill 2 که آن‌را مدیون تکنولوژی Lumen است، نقشی مهم در انتقال حس ترس بازی ایفا می‌کند. این ابزار نیز هم‌چون سایر اعضای Unreal Engine 5 فشار بسیاری به پردازنده گرافیکی و حافظه دستگاه‌ها می‌آورد. چنین تکنولوژی یکی از دلایل بهینه نبودن اکثر بازی‌های ساخته شده با Unreal Engine 5 هستند و حتی قوی‌ترین سیستم‌ها را نیز به چالش کشیده و مانع از ارائه فریم ریت پایدار می‌شوند. حالا Lumen با دستگاهی روبه‌رو شده که پهنای باند حافظه‌اش تقریبا نصف Series X است.

تصور کنید مرغی را می‌خواهید بدون هیچ گونه ادویه خاصی آب پز کنید. حاصل، غذایی بی‌مزه و بی‌رنگ بوده که هیچ روحی ندارد و تنها وظیفه‌اش پر کردن شکم است. نورپردازی و سایه‌ها در نسخه Series S بازی نیز کم و بیش به همین صورت است. در نسخه Series X بازی، Lumen از سخت‌افزار کمک گرفته و نورپردازی و سایه‌ها با همان کیفیتی که در نسخه PS5 بازی مشاهده کردیم، حضور دارد. دستگاهی که فاقد پشتیبانی سخت‌افزاری Ray Tracing است، مانعی بزرگ بر سر راه Lumen محسوب می‌شود. در نبود سخت‌افزار مناسب، Lumen مجبور به استفاده از حالت مبتنی بر نرم‌افزار می‌شود که بر عکس دیگر نسخه‌های نسل نهم، با کیفیت نیست.
پرتوهای نور در نسخه Series S بازی کم‌تر بوده و دقیق نیستند. به این تصویر از صورت جیمز توجه کنید. تابش نور و ایجاد سایه روی صورت جیمز تقریبا وجود ندارد. به دلیل محدودیت‌های سخت‌افزاری، پرتوهای نور کم‌تر شده و در مقایسه با نسخه‌های Series X و PS5، صورت جیمز را پوشش نمی‌دهد. مشکل دیگر آرتیفکت‌های گرافیکی است. این خطاهای بصری نورپردازی در موارد بسیاری خود را نشان می‌دهند. مثلا ممکن است در لحظه‌ای از بازی شاهد چشمک زدن یک دودکش باشیم. گیمرهایی که نسخه کامپیوتر بازی را تجربه کرده بودند، پیش‌تر وجود چنین خطاهای بصری را گزارش کرده بودند.

انعکاس‌ها، عنصر مهم دیگری هستند که Lumen آن‌ها را به شکلی دقیق تولید می‌کند. چنین المانی به وفور در Silent Hill 2 یافت می‌شود. از چاله‌های آب متعدد که انعکاس دشمنان مخوف بازی در آن‌ها پیداست گرفته تا نور لامپ‌های کم‌سو که در شب روی زمین خیس منعکس می‌شوند، می‌توان به موارد تاثیرگذار بسیاری از انعکاس در Silent Hill 2 اشاره کرد که حس هر محیط را چندبرابر می‌کند.
با این‌حال محدودیت‌های Series S اجازه نمی‌دهد که چنین تکنولوژی سنگینی، به طور کامل خود را عرضه کند. به تصویر دیگری که از همان خیابان ابتدایی شهر گرفته شده دقت کنید. دو جسم مهم این عکس، یعنی تیر چراغ برق و هیولایی که به جیمز نزدیک می‌شود، انعکاس بی‌کیفیتی دارد. این عنصر در نسخه Series S بیشتر شبیه به حالت Performance دیگر کنسول‌های نسل نهمی بوده و چندان دقیق به نظر نمی‌رسد.

اما با در نظر گرفتن تمام محدودیت‌های کنسول Series S، تجربه Silent Hill 2 روی دستگاه‌های نسل نهمی خانواده اکس باکس را می‌توان ارزشمند دانست. آن‌چه روی Series X از این بازی می‌بینیم هم رده نسخه PS5 این بازی بوده و در مواردی با ارائه فریم ریت با ثبات‌تر، حتی از آن نیز جلو می‌زند. روی Series S اما، نقص‌هایی وجود دارد که به دلیل محدودیت‌های سخت‌افزاری این دستگاه کوچک اما دوست‌داشتنی است. هرچند به دلیل این محدودیت‌ها، نمی‌توان Silent Hill 2 را با تمام شکوه‌اش روی این کنسول تجربه کرد، اما در عوض، افت‌فریمی در این راه دیده نمی‌شود. در کل، رفع انحصار زمانی یکی از بهترین بازی‌های ترسناک نسل نهم و ورودش به خانواده اکس باکس، اتفاقی خوشایند برای گیمرهاست.