بررسی بازی Mafia: The Old Country

در سال‌هایی که فرنچایز Grand Theft Auto زمین بازی جدیدی به نام بازی‌های جنایی سندباکس را در صنعت بازی به وجود آورد، Mafia از اولین آثاری بود که شانس خود را در آن امتحان کرد. عنوانی که با رویکردی جدی‌تر از GTA، ژانر فیلم‌های گانگستری Martin Scorsese و Sergio Leone را با اکشن سند‌باکس و فضای جهان باز شهری GTA مخلوط و داستانی خونین و جذاب از مافیای سیسیل را روایت می‌کرد. این فرمول آن‌قدر دوست‌داشتنی بود که به عرضه بازی‌های بیش‌تر از آن منتهی شد. اکنون که بیش از دو دهه از عمر این فرنچایز محبوب می‌گذرد، شاهد بازی جدیدی به نام Mafia: The Old Country هستیم. تجربه فرهنگ قدیمی یکی از مهم‌ترین دلایلی بود که گیمرها را به فرنچایز مافیا علاقه‌مند کرده‌بود.

فرنچایز مافیا، به عقب کشیدن ساعت گیمرها و نمایش تاریخ مشهور بوده. گیمرها ابتدا در اولین مافیا دوران رکود بزرگ را تجربه کردند و آمریکای زمان جنگ و رونق پس از جنگ جهانی دوم را در Mafia 2 به چشم دیدند. آن‌ها سپس در Mafia 3، در دوره تبعیض نژادی قدم زدند. راندن اتومبیل‌هایی که نمونه‌شان را در موزه‌ها می‌توان یافت و گوش دادن به موسیقی‌های جز یا راک ان رول قدیمی، بخش مهمی از تجربه مافیا محسوب می‌شد. پس از ریمیک اولین نسخه Mafia، توسعه‌دهندگان این بازی در استدیو Hangar 13 تصمیم گرفتند تا ساعت‌ها را باز هم عقب کشیده و به پیش از جنگ جهانی اول بازگردند. آن‌ها این‌بار به‌جای آمریکا، سیسیل را برای روایت داستانی جدید انتخاب کردند. آیا Mafia: The Old Country عنوانی درخشان در این فرنچایز است یا هم‌چون Mafia 3 طرفداران این فرنچایز را به دو دسته دوست‌داران و منتقدین تقسیم می‌کند یا از آن نیز بیش‌تر سقوط کرده و به لکه‌ای سیاه در این فرنچایز تبدیل می‌شود؟
استدیو Hangar 13 در Mafia: The Old Country، تکنولوژی خود یعنی موتور گرافیکی Fusion  را کنار گذاشته‌. این موتور که از دومین بازی Mafia همراه این فرنچایز بود، نمایشی درخشان در Mafia: Definitive Edition داشت. با این‌حال توسعه‌دهندگان تصمیم گرفتند تا از این موتور عبور کرده و سراغ Unreal Engine 5 و گزینه‌های پر زرق و برق‌اش بروند. حاصل این انتخاب، ترسیم جهانی چشم‌نواز شده که با بهره‌گیری از تکنولوژی‌های موتور Unreal، بومی زیبا برای روایت درام گانگستری جدید Hangar 13 فراهم می‌کند.

با استفاده از تکنولوژی Nanite، سیسیلی پر از جزییات را پیش روی خود می‌بینیم. همه اجزای محیط، از ساختمان‌های کهن و فروریخته گرفته تا تاکستان‌ها و باغ‌ها، به شکلی چشم‌نواز عرضه می‌شوند. به لطف تکنولوژی Lumen و نورپردازی و سایه‌های پیشرفته، سیسیل در تمام ساعات روز جذاب است. اسب‌سواری در فضای سبز سیسیل در حالی که نور آفتاب از لای درختان روی اسب‌مان تابیده، یا قدم زدن در شب‌های شهر  San Celeste هر دو زیبا بوده و تجربه‌ای متفاوت دارد. تکنولوژی MetaHuman کمک کرده تا کات‌سین‌های Realtime بازی طبیعی‌تر شده و حالت روحی هر شخصیت به خوبی منتقل شود. موتور Unreal Engine 5 و گزینه‌های در دسترس فراوان‌اش، دست توسعه‌دهندگان را برای عرضه عناصر زیبا باز ‌گذاشته و حاصل، محیط‌هایی سرشار از جزییات و کیفیت کم‌نظیر بافت‌ها شده. اما ساخت جهانی زنده که چیزی فراتر از یک نقاشی چشم‌نواز و جنبه‌های فنی باشد، به هنر استدیوی سازنده باز می‌گردد.
یکی از نقاط قوت مجموعه مافیا، عرضه دنیایی زنده است. ریزه‌کاری‌هایی که در ساخت جهان‌‌ این بازی‌ها به کار رفته، جریان زندگی را به گیمرها یادآوری می‌کند. این ویژگی با همان پررنگی در Mafia: The Old Country نیز وجود دارد. کارگرهایی که در تاکستان‌ها، کارگاه‌ها و بندر مشغول کارند و مردمی که در بازارچه‌ها مشغول خرید یا خوشگذرانی در شهر هستند، همگی زنده بودن جهان Mafia: The Old Country را فریاد می‌زند.

ما نیز همچون سایر مردم سیسیل، کارهای روزمره‌مان را پیش می‌بریم. یک روز مشغول جابه‌جا کردن جعبه‌ها و مواد مورد نیاز آشپزخانه هستیم و روز دیگر درگیر ماموریتی مهم که از طرف رییس خانواده بر دوش‌مان گذاشته شده. زندگی در بازی‌های مافیا جریان دارد و می‌توانیم گوشه‌ای با‌یستیم و تماشای‌اش کنیم. درگیر کردن گیمرها در جهانی زنده و تبدیل آن‌ها به عضوی از آن جهان، هنری است که از اولین Mafia تجربه کرده‌ایم.

با این‌حال موردی عجیب، Mafia: The Old Country را آزار می‌دهد. انیمیشن‌ها در این بازی نه تنها در حد سایر عناصر گرافیک فنی این بازی نیست، بلکه در مواردی چند نسل از آن عقب‌تر به نظر می‌رسد. انیمیشن‌ها کیفیت چندانی نداشته و به نرمی صورت نمی‌گیرد. بخشی از این کمبود کیفیت به اسب‌ها مربوط می‌شود. هرچند بازی‌ همچون Red Dead Redemption 2 و انیمیشن‌های بی‌نظیر اسب‌های‌ا‌ش، توقعات را بالا برده و به ندرت شاهد اثری هستیم که این آزمون را با موفقیت پشت سر می‌گذارد، اما انتظار می‌رفت که انیمیشن اسب‌ها و به خصوص اندام‌شان در Mafia: The Old Country، حداقل در حد یک اثر نسل نهمی باشد.
انیمیشن‌ها در انسان‌ها نیز تعریف چندانی نداشته و حتی ضعیف‌تر از اسب‌هاست. انیمیشن باز کردن درها بیش‌تر یادآور نسخه‌های اولیه مافیاست. انگار NPC ها با استفاده از قدرت ذهن خود درها را باز می‌کنند. هنگامی که آن‌ها دست‌شان را به سمت در می‌برند، ناگهان در به طور کامل و به شکلی مصنوعی و خشک باز می‌شود. از همه بدتر کیفیت بالا و پایین رفتن از پله‌هاست. این انیمیشن‌ها بیش‌تر شبیه به آنچه در Mafia 2 دیدیم است؛ بازی که بیش از یک دهه از عرضه آن می‌گذرد.

با این‌حال درون جهان زنده و زیبای این بازی و انیمیشن‌های بی‌کیفیت‌اش، داستانی درگیر کننده جریان دارد. توسعه‌دهندگان بازی‌های این مجموعه راویان ماهری نیز به حساب می‌آیند و Mafia: The Old Country نیز کتاب داستانی جدید از این فرنچایز است.

Mafia: The Old Country ما را به زادگاه Cosa Nostra می‌برد تا داستانی خونین را در ریشه‌های مافیای سیسیل تجربه کنیم. توسعه‌دهندگان از جهان باز Mafia 3 فاصله گرفته و به سنت دو بازی اول، یعنی روایت خطی بازگشته‌اند. قرار نیست Hangar 13 دست در کلاه‌اش ببرد تا خرگوشی از آن بیرون آورده و همه را شگفت زده کند. برعکس، عناصر داستانی که در این بازی می‌بینیم، کاملا معمول بوده و نمونه‌‌اش را در بسیاری از داستان‌های گانگستری دیده‌ایم. اما جایی که Mafia: The Old Country در آن می‌درخشد، روایت کم‌نظیر آن است. سنت‌های مافیای سیسیل، دوستی‌هایی که در دل آتش شکل گرفته‌اند و فرد بلندپروازی که از دل سختی راه خود را باز کرده و پیشرفت می‌کند، به خوبی در جریان این بازی روایت می‌شود. فصل به فصل بر تنش حاکم بر جهان بازی افزوده شده تا در نهایت به شکلی هنرمندانه به نتیجه‌گیری منتهی شود. شخصیت‌ها و سایر عناصر حاکم در جهان، هر یک به خوبی نقش خود در داستان را ایفا می‌کنند و در جریان بازی به آن‌ها پرداخته می‌شود.
به لطف موسیقی و صداگذاری بی‌نظیر که همواره از نقاط قوت فرنچایز مافیا بوده، احساساتی نظیر خشم، پشیمانی و حتی عشق به خوبی منتقل می‌شوند. صداگذاری شخصیت‌ها همچون پازلی که تکمیل کننده شخصیت‌شان است عمل می‌کند. هنرمندی نظیر Johnny Santiago آن‌قدر خوب به عنوان صداگذار Don Torrisi ایفای نقش می‌کند که از این شخصیت یک رییس مافیای صاحب قدرت و شایسته پیروی می‌سازد. اما این اثر، یک فیلم، رمان یا نقاشی کشیده شده با رنگ روغن نبوده و گیم‌پلی بخش مهمی از آن است.

مهم‌ترین بازوی گیم‌پلی Mafia: The Old Country گان‌پلی آن است. خبری از سلاح‌های اتوماتیک و سلاح گانگستر پسند Thompson در این بازی نیست. Hangar 13 آن‌قدر ما را به عقب برده که به پیش از جنگ‌جهانی اول بازگشته‌ایم. هفت‌تیرها، سلاح‌های Carcano و Browning و شات‌گان معروف لوپارا که بخشی مهم از فرهنگ مافیای سیسیل است، سلاح‌هایی‌ست که از عوامل اصلی کشتار در Mafia: The Old Country محسوب می‌شود.

شلیک با اسلحه‌های تاریخی این بازی، زیبا و لذت‌بخش است. دود بیرون آمده از لوله‌ها و لگدی که هر اسلحه می‌زند، حس قدرت هر کدام از آن‌ها را به خوبی منتقل می‌کند. اکشن بازی سریع و خونین است. البته هوش مصنوعی ضعیف نیز در بالا بردن سرعت اکشن نقش ایفا می‌کند. کافی‌ست چند ثانیه بدون تحرک در سنگر بمانیم تا شاهد سر رفتن حوصله دشمنان، بیرون آمدن از سنگرهای‌شان و یورش بی‌فکر آن‌ها به سمت خود باشیم. هرچند این استراتژی دشمنان، ما را به حرکت بین سنگرها وادار می‌کند، اما در بسیاری از مواقع نتیجه مثبتی برای آن‌ها ندارد. البته دشمنان رفتاری یک‌پارچه نداشته و در مواردی دیگر به خوبی سنگر گرفته و با دقتی بی‌نظیر به سمت هدف شلیک می‌کنند.
سلاح‌های گرم، انحصار کشتار در Mafia: The Old Country را در اختیار ندارند. نبردهای تن‌به‌تن با چاقو نیز در بازی قرار دارد که البته وجودشان به باس‌فایت‌ها محدود شده. این بخش‌های ساده بیش‌تر نقش تعیین سرنوشت برای شخصیت‌ها و پیش‌برد داستان‌ داشته و چندان نقش مهمی در اکشن بازی ایفا نمی‌کنند. معمولا نبرد تن‌به‌تن به چاقو پایانی است بر گان‌پلی هیجان‌انگیز بازی، نه چیزی دیگر.

با این‌حال تمام لحظات در گیم‌پلی این بازی به آتش، موسیقی نبرد و  مصرف مهمات خلاصه نمی‌شود. به جز اکشن، لحظاتی را نیز به مخفی‌کاری می‌گذرانیم. کیفیت این بخش‌ها در حد گان‌پلی Mafia: The Old Country نبوده و صرفا در بازی قرار گرفته‌اند که به سرعت از آن‌ها عبور کنیم. هوش مصنوعی در این‌جا نیز به گیم‌پلی لطمه می‌زند. دشمنان زاویه‌ دید محدودی دارند، به حدی که در مواردی می‌توان به راحتی دشمنان را نزدیک به هم از پا درآورده و بین‌شان حرکت کرد. اجسامی که برای پرت کردن حواس دشمنان استفاده می‌شود نیز به شکلی غیرمنطقی در هر گوشه قرار داده شده. این در ارتباط با صندوق‌های مخصوص مخفی کردن دشمنان نیز صدق می‌کند. تنها نکته مثبتی که در ارتباط با بخش‌های مخفی‌کاری Mafia: The Old Country وجود دارد، این‌ است که برخی از این بخش‌ها اختیاری بوده و می‌توان با انتخاب گزینه گان‌پلی، با خشونت از آن‌ها گذر کرد.

علی‌رغم این ضعف، بخش‌های مخفی‌کاری صدمه‌ای به سرعت گیم‌پلی نزده و خسته‌کننده نمی‌شود. به لطف طراحی مراحل بازی، پیوسته محتوای هیجان‌انگیزی را تجربه می‌کنیم که ضربان قلب‌مان را بالا می‌برد. لحظه‌ای مشغول تعقیب و گریز روی اسب و لحظه‌ای دیگر مشغول مسابقه با اتومبیل هستیم. به لطف این لحظات سریع و نفس‌گیر گیم‌پلی، تا تیتراژ پایانی، پای بازی نشسته و داستان آن‌را تجربه می‌کنیم.
بخش مهمی از فرنچایز مافیا، تجربه رانندگی با اتومبیل‌هایی قدیمی است. چنین تجربه‌ای به همان لذت‌بخشی در Mafia: The Old Country نیز وجود دارد، با این تفاوت که اکنون اسب‌ها نیز به ناوگان حمل و نقل بازی اضافه شده‌اند. به لطف کنترل آسان و روان بازی، می‌توان از اسب سواری یا رانندگی در جهان چشم‌نواز بازی لذت برد و بدون هیچ‌ دردسری به مقصد رسید. تمام گزینه‌های در دسترس گیم‌پلی، از تعویض سلاح و استفاده از نارنجک در جریان اکشن گرفته تا چرخاندن فرمان اتومبیل به خوبی و بدون دردسر صورت می‌گیرد.

Mafia: The Old Country سنت‌های فرنچایزی را ادامه می‌دهد که قدمتی بیست ساله دارد. عناصری که در این دو دهه گیمرها را به طرفداران این فرنچایز تبدیل کرده بود، در Mafia: The Old Country نیز وجود دارد. در این بازی نیز با یک درام جنایی و گانگستری با کیفیت طرفیم که گیمرها را به درون خود کشیده و تا نتیجه‌گیری داستان با خود همراه می‌کند. طراحی مراحل جذاب، هر لحظه چیزی پیش روی گیمرها قرار می‌دهد تا سبب افزایش ضربان قلب‌شان شود. گان‌پلی نفس‌گیر، تجربه شلیک با اسلحه‌هایی را به آن‌ها می‌دهد که باید در موزه‌ها جست‌وجوی‌شان کنند. اما لحظاتی نیز وجود دارد که به کیفیت سایر اجزای بازی نیست. انیمیشن‌های بی‌کیفیت بازی نه تنها در حد سایر عناصر فنی آن نبوده بلکه چند نسل نیز از آن‌ها عقب‌تر است و هوش مصنوعی بازی نیز تعریف چندانی ندارد. هرچند عناصر منفی Mafia: The Old Country آن‌را از یک امتیاز کامل دور می‌کند، اما تاکید بازی روی نقاط قوت فرنچایز مافیا ستودنی است. امری که سبب می‌شود تا دوست‌داران این مجموعه بازی‌ و علاقه‌مندان به بازی‌های داستان محور به آن جذب شوند.