بررسی بازی Fatal Frame: Maiden of Black Water

بیایید قبول کنیم که سبک ترس و وحشت دیگر به انتهای راه خود رسیده است. وقتی به عناوین ترسناک کلاسیک نگاه می‌کنم به این موضوع فکر می‌کنم که شاید گذشت زمان و مبحث سن و سال است که روی اثربخشی بازی‌های ترسناک تاثیرگذاشته و دیگری وحشتی از بازی‌ها به ما منتقل نمی‌شود. شاید در دنیایی که شخصی مثل کوجیما فقط می‌تواند تیزری از یک بازی ترسناک را بسازد و دیگر کسی دنبال آن را نگیرد، می‌توان به این نتیجه رسید که دیگر جایی برای عناوین ترسناک وجود ندارد مگر به واسطه بازی‌هایی مثل آخرین ساخته ناتی‌داگ که آن هم نه در ساختار کلی، بلکه در لابه‌لای ساختار بازی به خاطرمان بیاید که روزگاری سبکی به نام وحشت هم در این صنعت وجود داشت.

اگر از آن دست مخاطبینی هستید که به بازی‌های ترسناک علاقه‌مندید، حتما نام سری بازی‌های Fatal Frame را شنیده‌اید. عنوانی که دوران اوج خودش را در نسل ششم پشت سر گذاشت و توانست به واسطه المان‌های خاصی که در ژانر وحشت معرفی کرد، تجربه‌ وحشتی جدید و خاص را برایمان معرفی کند. اولین قسمت از این مجموعه در سال 2001 برای کنسول PlayStation 2 منتشر شد و توانست موفقیت‌های قابل توجهی کسب کند. همین مورد باعث شد نسخه‌های بعدی از این مجموعه ساخته شوند تا این که در سال 2015 بعد از یک وقفه طولانی، استودیوی Tecmo یک نسخه جدید از این بازی را  بازی Fatal Frame: Maiden of Black Water روی کنسول Wii U منتشر کرد. بازی مذکور به واسطه قابلیت‌هایی که کنسول نینتندو داشت، این امکان را فراهم می‌کرد تا لحظات جذابی برای مخطابین به وجود بیاورد اما فروش خوبی نداشت و حال بعد از گذشت 5 سال نسخه بازسازی شده این عنوان روی کنسول‌های نسل حاضر منتشر شده است و بر این اساس با نقد و بررسی بازی FF:MoBW در خدمت شما هستیم.

عنوان FF:MoBW یک بازی سوم شخص ماجراجویی در سبک ترس و بقا است. همان‌طور که در مطلب فوق اشاره کردیم، دیگر خیلی وقت است که بازی‌های ترسناک آن صلابت و اثربخشی گذشته را ندارند. در این بین چه خوب است که یک بازی اسم و رسم دار که ریشه در وحشت دارد پا به میان بگذارد و نه تنها خاطرات گذشته را زنده کند بلکه شاید تلنگری باشد تا دوباره وحشت به خانه‌هایمان بازگردد، اما متاسفانه در ابتدای مطلب باید عرض کنم که آخرین ساخته استودیو تکمو نتوانسته انتظارات را برآورده کند و می‌توان گفت ناامیدی همچنان در شکوفایی این سبک موج می‌زند.

با وجود این که FF:MoBW در سال 2015 منتشر شده و ما الان در حال تجربه نسخه بازمنتشر شده آن هستیم اما با این حال ایراداتی در بازی وجود دارد که حتی برای سال 2015 هم قابل قبول نیست. اولین و مهم‌ترین نکته‌ای که برای من در طول بازی سوال بود این که چرا باید ما برای برداشتن یک آیتم ساده از روی زمین یا هر چیزی یک کات‌سین چند ثانیه‌ی ببینیم؟ یا برای باز کردن کشوی یک میز و موارد این چنینی باید میان‌پرده‌ی چند ثانیه‌ای ببینیم آن هم در حالت اسلوموشن. البته هر از گاهی دست‌های ارواحی موقع برداشتن آیتم مچمان را می‌گیرند که حقیقتا این اتفاق هم تعلیق یا هیجان خاصی ندارد و بیشتر وقت تلف کردن است. همین موضوع حتی موقع باز کردن در‌ها هم هست و ما چند ثانیه معطل رد شدن از یک درب به درب دیگر هستیم و این مورد موقعی بیشتر به چشم می‌آید که ما در داخل خانه یا محیطی هستیم که تعداد زیادی درب در آن وجود دارد.

متاسفانه عنوان مذکور از مشکلات ریز این چنینی رنج می‌برد. شاید وجود همین مورد در نسخه‌های قدیمی ایراد نبود اما متاسفانه امروز بیشتر به چشم می‌آید. از این موارد که بگذریم تعادل مناسبی بین گیم‌پلی و امکاناتی که در اختیارمان قرار می‌گیرد وجود ندارد. برای مثال هیچ گونه شکستی در طول بازی وجود ندارد. در واقع بازی آنقدرها هم سخت نیست و آیتم‌های سلامتی هم به وفور یافت می‌شود و از طرفی علت حوادث با واکنش‌های شکل گرفته برابری نمی‌کند. در طول داستان به ما گفته می‌شود که آب حیاتی‌ترین عنصر بازی است. در دهکده یا منطقه‌ای که داستان یا افسانه ما در آن رخ می‌دهد بر این باورند که انسان‌ها می‌توانند بدون ترس و درد خودکشی کنند اما ارواح آنها سرگردان می‌ماند و شخیت‌های داستان ما به واسطه حس‌هایی که دارند می توانند با آنها ارتباط برقرار کنند. رابط بین آنها، رابط بین دنیای مردگان و ما چیزی نیست جز آب که آن هم در سرتاسر محیط‌های بازی وجود دارد.

هرچقدر که در معرض آب و باران قرار بگیریم بیشتر و به همان اندازه با ارواح روبرو خواهیم شد. اما نکته‌ی که وجود دارد این است که مناطقی در بازی وجود دارد که ما تا زانو وارد آب می‌شویم اما خبری از ارواح نیست و نمودار کوچک که مقدار خطر حضور ارواح به خاطر تماس با آب را نشان می‌دهد هیچ تغییری نمی‌کند.  مناطقی وجود دارد که زیر بارش باران هستیم و وقتی خیس می‌شویم ارواح خودی نشان می‌دهند. البه این موضوع آنچنان مهم نیست چرا که یکی از قسمت‌های جذاب و شاید تنها بخش جذاب بازی همین ارواح و مبارزه با آنهاست. اگر از طرفداران قدیمی این سری باشید حتما می‌دانید که تنها سلاح ما برای مبارزه با ارواح، یک دوربین عکاسی است. هر فریم و هر عکسی که از ارواح بگیریم به مانند شلیک گلوله‌ای است که به آنها اصابت کرده و بعد از چندین بار شلیک کردن یا در واقع عکس گرفتن، دشمن مورد نظر از بین می‌رود.

روایت داستانی بازی به شکلی است که ما کنترل سه شخصیت را در اختیار داریم. داستان بازی روایت سه شخصیت به نام‌های (یوری موزوکو) Yuuri Kozukata  ، (میو هیناساکی) Miu Hinasaki و (رن هوجو ) Ren Hojo  را برای ما شرح می‌دهد. هر کدام از این شخصیت‌ها به دنبال رازی هستند که در دهکده مرموز ما پنهان شده است. تنها شخصیت رن هوجو است که به خاطر نوع دوربینی که در اختیار دارد، باعث شده تا گیم‌پلی این شخصیت با دو شخصیت دیگر نیز متفاوت باشد. البته این تفاوت آنچنان بزرگ نیست و تنها در این است ک که رن می‌تواند در آن واحد 4 عکس از هدف مورد نظر بگیرد. همان‌طور که گفتیم دوربین‌های عکاسی مثل سلاح می‌مانند. لنز‌ها به مانند نوع گلوله‌ای که استفاده می‌شود و هر شات مثل کشیدن ماشه است که روی ارواح تاثیر می‌گذارد. لنز‌های (فریم فیلم) متفاوتی در طول بازی به دست می‌آوریم که هر کدام قدرت‌های متفاوتی دارند که بر همین اساس ضربات سنگین و سبک خاصی به دشمن وارد می‌کند.

عکس گرفتن یا مبارزه کردن با ارواح یکی از جذابیت‌های بازی است. به هنگام عکس گرفتن زاویه دوربین وارد حالت اول شخص می‌شود و ما می‌توانیم توسط حرکت کنترلر یا با استفاده از آنالوگ‌ها زاویه عکس دوربین را تنظیم کنیم. ارواح‌‌های متفاوتی در طول بازی با شما دیدار خواهند کرد که هر کدام ویژگی‌های خاصی دارند. یکی سرعتی، یکی قدرتی که زود ناپدید می‌شود و دیگری شاید در دو تا شات از پا در بیاید. نکته اینجاست که ما باید دقت کنیم تا در بهترین حالت ممکن از آنها عکس بگیریم و به عبارتی به آنها آسیب برسانیم. همه دشمنان چند قسمت مخصوص دارند که بار هر بار عکس گرفتن، نقاط ضعف آنها آزاد شده یا به عبارتی امکان ضربه زدن بهتری به ارواح ایجاد می‌شود که همین کار نیاز به زمان‌بندی و دقت کافی است تا در سریع‌ترین و بهترین حالت ممکن از دشمن مورد نظر عکس گرفته و بهترین آسیب را به آن وارد کنیم. در کنار چنین مکانیزم خوبی که برای مبارزه با دشمنان شکل گرفته، با پیشروی در بازی امکان ارتقا و استفاده از لنز‌های مختلف به وجود می‌آید که مهارت‌های ما در عکاسی را متنوع می‌سازد.

همان طور که اشاره کردیم انتخاب بهترین زاویه عکس‌برداری یک نکته اساسی است اما متاسفانه یکی از بزرگ‌ترین مشکلات بازی از همین جا شروع می‌شود. زاویه دوربین (دوربین بازی روی شانه، نه دوربین عکاسی) خیلی به شخصیت بازی نزدیک است و با توجه به این که اساسا بازی برای کنسول Wii U طراحی شده ، همین مورد باعث شده کنترل شخصیت بازی به سختی یا با دردسر همراه باشد. حتی نوع حرکت شخصیت نه خیلی تند است و نه خیلی آهسته و هنگام تند حرکت کردن هم آن بالانس مناسب را ایجاد نمی‌کند. اساسا این مشکل در موع عکس‌برداری هم وجود دارد. اگر از حسگر حرکتی کنترلر استفاده کنیم که عملا هیچ دستاوردی نخواهیم داشت و به اجبار از آنالوگ باید بهره ببریم که کند بودن حرکت شخصیت ‌ها تا حدودی به لذت بازی آسیب زده است.

متاسفانه یکی از مشکلاتی که باعث شده تا سبک ترس و وحشت با افت روبرو شود، عدم نوآوری یا ضعف در طراحی مراحل یک بازی ترسناک است. بازی FF:MoBW از این قائده مستثنا نیست. تقریبا چند مرحله ابتدایی بازی در یک لوکیشن تکراری روایت می‌شود که این تکرار زیاد خوب به نظر نمی‌رسد. با این که لوکیشن‌های جدیدی در هر بار رفت و برگشت به این مراحل برای ما باز می‌شوند اما در حالت کلی این حس وجود دارد که ما در همان جا هستیم و تغییری احساس نمی‌شود. طراحی مراحل هیچ تاثیری روی انتقال ترس و وحشت ندارند و البته محیط‌های تاریک و عدم وجود هیچ گونه موزیک و صدایی نیز به این ضعف کمک کرده است. این در حالی است که پازل‌ها عضو جدانشدنی دنیای ترس و وحشت هستند که متاسفانه در این بازی چنین چیزی وجود نداشت.

اگر به چشم یک بازی بازمنتشر شده به FF:MoBW نگاه کنیم، اثر فوق از پولیش و رنگ‌بندی خوبی از نظر بصری برخودار است. مثل همیشه سازندگان ژاپنی به خوبی شخصیت‌هایی زیبا و به یادماندنی خلق کرده است که این مهم از توان‌مندی‌های سازندگان ژاپنی است. اما بازی از نظر فنی  آنچنان چشم گیر نیست  متاسفانه محیط‌ها کوچک و کیفیت بافت‌ها بسیار ضعیف است. محیط‌های بازی بیش از حد تاریک است. انیمیشن شخصیت‌ها خشک و حتی در میان‌‍پرده‌ها نشانه‌ای از یک بازی سال 2021 دیده نمی‌شود. از طرفی بازی عملا موزیکی ندارد. حتی صحنه‌های درگیری با ارواح نیز ساکت هستند و بازی فقط روی افکت‌های صدای دوربین و جیغ و داد‌های ارواح تکیه کرده است.

حرف آخر:

موضوع اصلی در این است که یک بازی ترسناک در قدم اول باید به آرمان خودش پایبند بماند و آن هم ترساندن مخاطب است. Fatal Frame: Maiden of Black Water نه تنها ترسناک نیست بلکه یک بازی ساده است که بیشتر سعی دارد از شهرت خودش استفاده کند. مبارزه با ارواح به کمک دوربین جذاب کار شده‌اند اما در کل بازی نتوانسته است کیفیت مطلوبی ارائه دهد.