بررسی بازی Deliver At All Costs

بازی‌های مستقل با ایده‌های جدید، همیشه موفق شده‌اند که در حداقل‌ترین حالت ممکن، توجه گیمرها را برای مدت کوتاهی جلب کنند و نشان دهند که المان‌های جذابی برای ارائه دارند. بازی Deliver At All Costs هم دقیقاً از همین روند پیروی می‌کند و البته خیلی زود شما را ناامید می‌کند.

در حالی که همین مدتی پیش بازی The Precinct نشان داد که یک داستان جنایی ایزومتریک چه‌قدر می‌تواند جذاب باشد، Deliver At All Costs نشان می‌دهد که اگر ایده خیلی فوق‌العاده‌ای نداشته باشید، بهتر است کلاً بیخیال آن ایده شوید و الکی وقت خودتان و البته گیمرها را تلف نکنید. این بازی با تمرکز بر حمل‌ونقل دیوانه‌ وار و بی‌ قانون در فضای اواخر دهه ۵۰ میلادی طراحی شده و ظاهر بازی حال‌ و هوای Chinatown Wars را تداعی می‌کند، اما خب ترکیب همه این ویژگی‌های خوب هم نمی‌تواند مانع این شود که این بازی، خیلی زود از یادها برود. جهان بازی بیشتر از این که شما را یاد GTA بندازد، شما را به سمت حال و هوای بازی‌های مافیا و آن فضای تاریک و سنگینش می‌برد. Deliver At All Costs با حدود ۲۰ مأموریت دستی طراحی‌ شده که در دنیایی نیمه‌جهان‌باز جریان دارند؛ دنیایی که بیشتر نقش تزئینی دارد تا محیطی واقعی برای اکتشاف و گشت‌وگذار. همین موضوع یکی از اصلی‌ترین دلایل بد بودن بازی به شمار می‌رود. کافی است که این بازی را با همین رقیب نسبتاً جدیدش یعنی – بازی The Precinct – که اتفاقاً نقدش آن را اخیراً منتشر کرده‌ایم مقایسه کنید. جهان این بازی به حدی زنده است که شما دوست دارید هر روز برای شیفت‌زنی راهی کوچه‌پس‌کوچه‌های شهر شوید؛ اما در این سمت، انجام ماموریت‌های مختلف و رساندن محموله‌ها، به کاری عذاب‌آور و کابوس‌وار تبدیل می‌شود.

داستان بازی به طرز غیرمنتظره‌ای رو به جلو و در عین حال کاملاً عجیب است. شما در نقش شخصیتی به نام وینستون گرین ظاهر می‌شوید؛ یک مهندس قدیمی با شخصیتی مشکوک اما دوست‌داشتنی، شغلی معمولی در شرکت حمل‌ونقل محلی به نام We Deliver پیدا کرده و حالا وظیفه او رساندن محموله‌ها و اجناس مختلف به دست مردم است. داستان بازی با طنزی ساده در فضای محیط کار آغاز می‌شود، اما در طول حدود ۱۰ ساعت گیم‌پلی، آرام‌آرام به داستانی علمی-تخیلی و دیوانه‌وار تبدیل می‌شود که شاید بیشتر از توان خودش بلندپروازی می‌کند. کیفیت جلوه‌های بصری بازی واقعآً قابل قبول‌اند، اما سازنده بازی یعنی استودیوی Far Out Games بودجه‌ کافی برای تحقق کامل ایده‌هایش در اختیار نداشته و این را در تک‌تک بخش‌های بازی می‌توانیم ببینیم. احتمالاً این تقصیر را هم باید بندازیم گردن کونامی (Konami) که ممکن است خسیس‌بازی در آورده باشد.

با این حال، Deliver At All Costs چارچوبی سرگرم‌کننده برای مجموعه‌ای از مأموریت‌های دیوانه‌ وار را فراهم می‌کند؛ هرکدام از این ماموریت‌ها با پیچیدگی‌ها و مکانیک‌های خاص خود طراحی شده‌اند و حداقل می‌توان گفت که همین معدود ماموریت‌های بازی، تنوع بالایی دارند. در یکی از مراحل، باید بادکنک‌ها را جابه‌جا کنید؛ دسته‌ای از بادکنک‌های هلیومی که به پشت کامیون شما بسته شده‌اند و باعث می‌شوند واقعاً از روی ساختمان‌ها پرواز کنید. در ماموریتی دیگر، باید از میان محموله‌های ماهی تازه عبور کنید تا یک مارلین غول‌ پیکر را قبل از آن‌ که عصبانی شود، سیر کنید. فیزیک بازی هم به شکل منحصر‌به‌فرد و جالبی طراحی شده که در نوع خودش واقعا جالب است. مثلاً در یکی از مراحل باید هندوانه‌ها را جابه‌جا کنید، اما اگر ترمز ناگهانی بزنید، آن‌ها از پشت کامیون به بیرون قِل می‌خورند. خیلی زود متوجه می‌شوید که محیط بازی کاملاً قابل تخریب است و در اغلب موارد عبور از دل ساختمان‌ها راحت‌تر از دور زدن آن‌هاست. این بخش از گیم‌پلی بازی یکی از سرگرم‌کننده‌ترین بخش‌های آن است که به شما اجازه می‌دهد زمین و زمان را به آتش بکشید. محیط‌های تخریب شدنی بازی انقدر جذاب طراحی شده‌اند که شما معمولاً در هر ماموریت ۵-۶ ساختمان را قطعاً با خاک یکسان خواهید کرد و مردم را بی‌خانمان. برای جلوگیری از دلسرد شدن گیمرها، بازی به‌ ندرت شما را بابت خراب کردن ماشین‌تان یا اشتباهات مختلف جریمه می‌کند. این رویکرد هرچند باعث می‌شود بازی آزاردهنده نشود، اما تنش و حس خطر را هم از بین می‌برد؛ حتی زمانی که در حال حمل بمب‌های هسته‌ای هستید، هیچ‌گاه حس نمی‌کنید اوضاع واقعاً جدی است و همه‌چیز بیشتر شبیه به یک شوخی خیلی خیلی بزرگ است.

بدتر از همه این‌‌ها، این است که برخی از مأموریت‌ها به‌ وضوح بهتر از بقیه هستند. مثلاً یک مرحله‌ی مخفی‌کاری اجباری وجود دارد که چندان تأثیرگذار نیست و مرحله‌ای دیگر که باید مدیران یک لیموزین را بترسانید، اصلاً آن‌ طور که باید درست از آب در نیامده‌اند و اصلاً جذابیت خاصی ندارند. با این حال، نمی‌توان خلاقیت کلی بازی را نادیده گرفت. تحسین‌برانگیز است که سازندگان سعی کرده‌اند ایده‌های تازه و متنوعی ارائه دهند، به‌جای این‌که یک فرمول را بارها تکرار کنند. نکته‌ تأسف‌بار این است که همین میزان نوآوری در دنیای آزاد بازی دیده نمی‌شود. به جز پیدا کردن چند وسیله‌ی نقلیه‌ی اضافی و تعداد محدودی مأموریت فرعی، دنیای بازی بیشتر شبیه یک پس‌زمینه‌ی خوش‌طرح است تا یک محیط پویا و زنده. از طرفی، محیط بازی ساختاری تکه‌ای دارد؛ یعنی برای رفتن به مناطق مختلف باید بارگذاری انجام شود و نمی‌توانید به‌صورت یک‌پارچه بین محله‌ها جابه‌جا شوید. این مسئله ممکن است خیلی آزاردهنده نباشد، اما حس تداوم را از تجربه‌ بازی می‌گیرد و باعث می‌شود هیچ‌وقت واقعاً حس نکنید که در یک مکان واقعی زندگی می‌کنید.

با توجه به این که Deliver At All Costs اصلاً نتوانسته انتظارت را برآورده کند، طبیعتاً ما هم نمی‌توانیم نمره خیلی بالایی را به آن اختصاص دهیم. اگر به دنبال تجربه‌ای متفاوت از بازی‌های رانندگی و البته متفاوت هستید، راستش نمی‌توانیم این بازی را به شما پیشنهاد کنیم؛ در عوض ترجیحاً همان China Town قدیمی را تجربه کنید یا به سراغ یک اثر جدید مثل The Precint بروید.