بررسی بازی Brothers: A Tale of Two Sons Remake

بازی Brothers: A Tale of Two Sons Remake نسخه بازسازی شده اثری درخشان است که برای بار دیگر و پس از یازده سال روی کنسول‌های نسل نهم و کامپیوترهای شخصی به شکلی بهبودیافته عرضه شده. هنگامی که استودیو Starbreeze داستان دو برادر را در سال 2013 میلادی ساخت، منتقدان و گیمرها یک‌صدا آن‌را تحسین کردند. این اثر، اولین بازی جوزف فارس (Josef Fares) و از مثال‌های محکمی است که بازی‌های ویدیویی را به عنوان یک هنر، ثابت می‌کند. روایت درگیرکننده، محیط‌های متنوع و پر از جزییات و گیم‌پلی کوتاه اما خلاقانه، این اثر را به یکی از بهترین عناوین عرضه شده در سال 2013 تبدیل کرده‌بود.

در سال 2015 استاربریز حقوق بازی Brothers: A Tale of Two Sons را به ناشر بازی، 505 Games فروخت. این ناشر کار روی بازی اشاره شده را ادامه داد و سفرشان را روی پلتفرم‌هایی همچون تلفن‌های همراه و نینتندو سوییچ روایت کرد. حالا در سال 2024 میلادی، این شاهکار با استفاده از موتور قدرت‌مند Unreal Engine 5 بازسازی شده است. آیا بازسازی سفر دو برادر به تجربه ناب اولیه بازی صدمه زده یا توسعه‌دهنده ریمیک موفق شده تا نسخه درخشان اصلی را با تمام جذابیت‌هایش در قالبی مدرن عرضه کند؟

اولین چیزی که در بازی Brothers: A Tale of Two Sons Remake می‌بینیم، گرافیک فنی و هنری درخشان آن است. هنگامی که این بازی در سال 2013 با استفاده از موتور Unreal Engine 3 ساخته شد، سبک هنری جذابی را ارائه کرد که مورد توجه همه قرار گرفت. ترسیم دنیایی افسانه‌ای با الهام از سرزمین‌های نوردیک (Nordic) با هنرمندی خاصی صورت گرفته‌بود. از جنگل‌های سرسبز گرفته تا سرزمین‌های یخ زده و میادین خونین جنگ، توسعه‌دهندگان جهانی متنوع و پر از جزییات را طراحی کرده بودند که گیمرها را وادار به توقف و لذت بردن از ریزه‌کاری‌های آن می‌کرد. تلاش برای بازسازی این عنصر درخشان با موتوری جدید، نیازمند توجه به هویت و روح نسخه قبلی و عدم جدایی از آن بوده و به همین دلیل کاری بسیار حساس است.

بازسازی بازی Brothers روی موتور UE5 هرچند سبک هنری مستقلی از نسخه 2013 این اثر دارد اما ویژگی‌های درخشان‌ نسخه اصلی را حفظ کرده و آن‌ را با استفاده از تکنولوژی‌های روز به نمایش می‌گذارد. جزییات بی‌نظیر محیط‌های بازی با استفاده از توانایی‌های نسخه پنجم موتور آنریل مقابل چشمان‌مان قرار می‌گیرد. تجربه قدم زدن در جنگل‌های سرسبز در حالی که نور خورشید از لابه‌لای درختان می‌تابد، بازگشت به تجربه دوست داشتنی نسخه 2013، این‌بار با حال و هوایی جدید و آن‌طور که در سرمان تصورش می‌کردیم است. جزییات مثال زدنی نسخه 2013 سبب شده بود تا بازی Brothers، علی‌رغم زمان کوتاه و سه ساعته‌اش، حرف‌های زیادی برای گفتن داشته باشد و عملا تجربه‌ای غنی‌تر از بازی‌های به مراتب بزرگ‌تر از خود ارائه کند. خوشبختانه توسعه‌دهندگان ریمیک به خوبی با روح نسخه اصلی آشنا بوده و آن‌را در قالبی جدید ریخته و حفظ کرده‌اند. تغییر گرافیک هنری در نسخه بازسازی شده، لطمه‌ای به تجربه جذاب نسخه 2013 بازی نزده و هویت اثر را در جهت منفی تغییر نمی‌دهد، بلکه می‌توان Brothers: A Tale of Two Sons Remake را بیان حرف‌های نگفته توسعه‌دهندگان، بدون محدودیت‌های فنی دانست. احترام این بازسازی  به اثر اولیه، چیزی است که آن‌ را ارزشمند می‌کند.

در کنار گرافیک فنی بهبود یافته، باید به موسیقی بازی اشاره کنیم. توسعه‌دهندگان این ریمیک به سایر بخش‌های آن نظیر موسیقی نیز توجه نشان داده‌اند تا جذابیت‌‌های جدید بازی را همراهی کند. موسیقی ریمستر شده بازی Brothers: A Tale of Two Sons Remake پابه‌پای گرافیک آن، همچون یک ابزار قدرت‌مند روایت، گیمرها را در محیط‌های بازی همراهی می‌کند. به عنوان مثال هنگامی که در دهکده‌ای کوچک قدم می‌زنیم، موسیقی بازی به شکل یک راوی که در گوش‌مان حرف می‌زند عمل کرده و حال و هوای آن دهکده را با همان ظرافت و جزییات محیط‌ بیان می‌کند. اما گیم‌پلی بازی، هسته ارزشمند نسخه اصلی Brothers بود، چیزی که به نظر نمی‌رسد نیازی به تغییر داشته باشد.

توسعه‌دهندگان ریمیک در بخش گیم‌پلی بازی، تصمیماتی منطقی گرفته‌اند. بازی Brothers: A Tale of Two Sons Remake، تجربه گیم‌پلی دوست‌داشتنی نسخه اصلی را بدون تغییر ارائه می‌کند. در نسخه اصلی، چالش‌های پلتفرمر و پازل‌هایی ساده پیش روی‌مان قرار می‌گرفت که باید با کنترل همزمان هر دو برادر با یک کنترلر، آن‌ها را پشت سر می‌گذاشتیم (البته بعدها قابلیت Co-op نیز اضافه شد). اما آن‌چه به گیم‌پلی بازی جذابیت و عمق می‌داد، معرفی مکانیک‌های جدید به صورت مداوم بود. به این صورت که یک‌سری مکانیک نظیر جابه‌جایی دو برادر با طناب معرفی می‌شدند و سپس کنار رفته و جای خود را به عناصری جدید می‌دادند. این تنوع مثال زدنی، بازی را پیوسته تازه نگه می‌داشت و تجربه‌ای خلق می‌کرد که هر لحظه تشنه مقداری بیشتری از آن بودیم. آن‌چه جوزف فارس در سال 2013 ارائه کرد، همان بود که در بازی‌های بعدیش نظیر It Takes Two به شکلی تکامل‌یافته و گسترده‌تر دیدیم.
اما این وفاداری در عرضه تجربه یکسان، در عنصری مثل کنترل چندان دلچسب به نظر نمی‌رسد. کنترل خشک بازی در سال 2013، کمی آزاردهنده بود. طراحی حرکت دو برادر با یک دسته و حتی درگیر کردن کنترل با روایت داستان و شخصیت‌پردازی بازی، چیزی ابتکاری و ارزشمند بود اما خشکی کنترل در بخش‌هایی نظیر حرکت برخی اهرم‌ها یا پل‌ها، به کیفیت نقاط درخشان بازی نبود. این معضل در بازسازی بازی نیز باقی مانده و تاثیر منفی خود را روی گیم‌پلی نشان می‌دهد. انتظار می‌رفت که Brothers: A Tale of Two Sons Remake با همان کیفیتی که در بخش گرافیک و موسیقی دیدیم، در ارائه کنترل بازی نیز عملکردی بی‌نقص داشته باشد اما این اتفاق رخ نداده است. می‌شد با ایجاد برخی تغییرات کوچک این نقص‌ها را برطرف کرد اما توسعه‌دهندگان ریمیک تصمیم به عدم تغییر در کنترل گرفتند تا به تجربه گیم‌پلی اصلی بازی لطمه‌ای وارد نشود.

Brothers: A Tale of Two Sons Remake بازسازی وفادارانه یک شاهکار است. این ریمیک موفق شده تا دیوارهای محدودیت فنی نسخه سال 2013 را بشکند و جذابیت‌های آن را بدون جدایی از روح نسخه اصلی، در قالبی جذاب و با استفاده از تکنولوژی روز صنعت بازی‌ها عرضه کند.