بررسی بازی موبایل Sonic Dash

تیم تحریریه بازی‌سنتر1400-09-04

اگر علاقمند به بازی‌های سبک Runner روی گوشی همراه باشید قطعاً بازی‌های مهم این سبک را بازی کرده‌اید. مهم ترین عناوین این سبک Subway Safari و Temple Run هستند؛ بازی‌های که توانستند با تغییر المان‌های مهم این سبک و استفاده درست از زاویه دوربین و گرافیک جذاب محبوبیت کم نظیری نزد کاربران پیدا کنند. البته شاید گفتن این حرف خالی از لطف نباشد که ساخت این بازی‌ها دقیقاً همزمان با عرضه و محبوبیت گوشی‌های لمسی بود. همین اتفاق شاید خود نقطه عطفی در تاریخ بازی‌های موبایلی نیز شد. باید صادقانه بیان کرد که این بازی‌ها حداقل در نوع و زمانه خودشان از کیفیت بسیار بالایی برخوردار بودند و تقریباً در هر گوشی و تبلتی یکی از انواع این بازی‌ها وجود داشت.

این بار سونیک که خودش به نوعی از پدران سبک رانینگ است تصمیم گرفته با تاخیر فراوان جایی بین بازی‌های سه بعدی برای خود پیدا کند. سونیک اما، برای همه ما گیمرها شخصیت خاصی دارد و وقتی حرفی از این شخصیت زده می‌شود همه به یاد نسخه‌های قدیمی و خاطر انگیز کنسول سگا می‌افتیم و حداقل انتظاری که از این بازی داریم این است که با توجه به اصالت و سابقه موفقش بتواند محتوای قابل قبولی برای مخاطب‌ها ارائه دهد که یک سر و گردن از بقیه هم قطارانش بالاتر باشد؛ اما متاسفانه بازی نه نتها کپی شده از بازی‌های موفق این سبک است بلکه هیچ و دقیقاً هیچ خلاقیت جدیدی هم ندارد.

بازی از 7 مرحله مختلف تشکیل شده است که بازیکن می‌بایست با انتخاب شخصیت‌های مختلف این مجموعه به جمع کردن سکه‌های طلایی بپردازد. مکانیزم کلی بازی بسیار واضح و نخ نما است و تفاوت چندانی با بازی‌های دیگر این سبک ندارد و بطور خلاصه بازیکن باید با به چپ و راست کشیدن سونیک و پریدن و سرخوردن از موانع عبور کند. در کنار این موانع دشمنانی مانند خرچنگ در بازی حضور دارند که با ضربه زدن به آنها می‌توان حیواناتی مانند پنگوئن، فک و جوجه را آزاد کرده و در پایان با جمع کردن الماس‌‌ها خانه ای برای آنها بسازید. برای جمع آوری الماس‌ها باید در هر دست از بازی تسک‌هایی مخصوصی را انجام داد. با ساخته شدن محیط بهتر برای این حیوانات دوست داشتنی جوایزی مثل سکه، XP یا ستاره قرمزی( که بسیار کمیاب و حیاتی هستند) دریافت خواهید کرد.

با جمع آوری سکه‌های طلایی در بازی می‌توانید شخصیت خود را ارتقا دهید. این ارتقا شخصیت شامل Magnet، Shield، Dash Boost، Headstart و دوبرابر شدن سکه‌های دریافتی در حین بازی می‌شود و خوشبختانه این آپدیت‌ها تاثیر درست و واقعی بر تجربه بازی می‌گذارند.

بازی روی هم رفته اصلاٌ راضی کننده نیست و شاید این وسط تنها نکته مثبت بازی گرافیک خوب و چشم نواز شخصیت‌ها و مراحل بازی باشد. رنگ‌های بکار رفته مخصوصاً رنگ سبز و آبی توانسته‌اند به خوبی یادآور مراحل قدیمی بازی سونیک باشند. در این بازی سونیک تنها نیست و 18 کاراکتر متفاوت از جمله Tails و Knuckles در اختیار بازیکن قرار داده می‌شود که بجز خود سونیک بقیه از همان اول قابل بازی نیستند و باید با جمع کردن ستاره‌های قرمز یا ساختن خانه‌های حیوانات آنها را آزاد کرد. متأسفانه شخصیت ها تفاوت و ویژگی‌ خاصی نسبت به هم ندارن و تنها تفاوت مهم آنها در این است که در پایان هر دست تعداد حیوان بیشتری را آزاد می‌کنند. در این میان شاید ارتقا شخصیت سونیک عاقلانه ترین کار ممکن باشد.

کوتاهی و تکراری شدن مراحل یکی دیگر از نکات منفی بازی محسوب می‌شود که می‌توانست حداقل از تنوع ببیشتری برخوردار باشد. در پایان هر مرحله بازیکن می‌تواند با انتخاب یکی از سه گزینه پیش رو مرحله بعدی را خود تعیین کند. این انتخاب مراحل نیز به تنهایی نمی‌تواند انگیزه یا چالشی در مخاطب ایجاد کند و شاید اکثر پلیرها بعد از چند ساعت از ادامه بازی منصرف شوند.

باس‌های بازی هم به هیچ عنوان چالش برانگیز نیستند و بعد از حدود 7-8 ساعت بازی فقط با 2 باس روبرو می‌شوید. اولی Zazz از مجموعه Sonic LostWorld و دومی Eggman معروف که نه تنها اولین باس مجموعه بلکه از قدیمی ترین و معروف ترین باس‌های دنیای ویدئو گیم نیز است. روند مبازره با باس‌ها نیز یکسان و شبیه به یکدیگراند. در ابتدا باس از پشت شما موانعی به شکل جعبه‌های قرمز یا ستاره‌های طلایی را به سمت شما پرتاب می‌کند که باید با جابجایی به موقع از آنها عبور کنید. سپس به جلو شما می‌آید و با همان فرآیند این بار از جلو موانعی را سر راه شما قرار می‌دهد. بعد از عبور کردن از این موانع باید با ضربه زدن به موقع حملاتی به آنها کرده و امتیازات خود را افزایش دهید.

در انتها باید گفت که بازی سونیک دش یک بازی کاملاً معمولی و گرفتار تقلید است. انتظاراتی که مخاطبان از این مجموعه دوست داشتنی دارند به هیچ عنوان برآورده نمی‌شود. سازندگان بازی تنها به فکر کسب درآمد از طریق استور و تبلیغات در بازی هستند و هیچ دستاورد خاصی برای مخاطب به همراه ندارند. مطمئناً مخاطبان بزرگسال به هیج وجه حاضر به امتحان این بازی نمی‌شوند و شاید فقط کودکان کم سن و سال مخاطب اصلی این بازی باشند که مطمئناً آنها هم پس از گذشت مدت کوتاهی بازی را فراموش خواهند کرد.