بررسیکامپیوتر

نقد و بررسی State of Mind

شرکت «Daedalic» که به خاطر بازی‌های اشاره کلیکش معروف بوده با «State of Mind» خطر بزرگی را انجام داده و به دنیای بازی‌های ادونچر سه بعدی پا گذاشته تا روایت جدید در سبک علمی-تخیلی ارائه دهد. همان طور که در پیش نمایش بازی هم نوشته بودم، ایده‌ی اصلی State of Mind درباره‌ی موضوع «Trans-Humanism» است. ایده‌ای که چند سالی است در مدیوم‌های مختلف هنری به کرات به آن پرداخت می‌شود و موضوع جذابی مخصوصا برای عاشقان سبک علمی-تخیلی است. اینکه بتوان ناخودآگاه شخصی را بارگزاری کرد، منتقل و در جای دیگر، در زمان دیگری توسط شخص به کل متفاوت، مورد استفاده قرار داد، به خودی خود موضوع جذاب و بکری است. اوایل امسال سریال «Altered Carbon» که خود اقتباسی از کتابی به همین نام بود با موضوعی مشابه از شبکه «نتفلیکس» پخش شد و مورد استقبال نسبی عموم هم قرار گرفت. حالا اکنون بار دیگر در قالب یک بازی ویدئویی به این موضوع پرداخته شده است. آیا State Of Mind توانسته است عنوانی در خور موضوع جذابش ارایه دهد و مخاطب ژانر علمی-تخیلی را راضی کند یا خیر؟ با نقد این بازی همراه شوید.

داستان بازی از جایی شروع می‌شود که شخصیت اصلی بازی یعنی «ریچارد نولان»، از خواب بیدار می‌شود و می‌بیند که در درمانگاهی در برلین سال 2048 بستری شده است. با پرس و جو از دکتر معالجش متوجه می‌شود که هنگامی که با خانواده اش سوار تاکسی بوده دچار تصادف شده و بر اثر تصادف بیهوش شده است. بعد از به دست آوردن هوشیاری‌اش به خانه می‌رود ولی اثری از همسر و پسرش نیست جز رباتی که مامور شده تا از او به خواسته زنش، مراقبت کند. بعد از آشنا شدن با زوایای زندگی ریچارد از جمله اینکه خبرنگار روزنامه‌ی «The Voice» است و رابطه ای خارج از ازدواج نیز دارد، با شخصیت دیگری به نام «آدام نیومن» آشنا می‌شویم. وی برخلاف ریچارد، در شهری که به آن «City 5» می‌گویند و شهری است آفتابی و گرم، به همراه پسر و همسرش زندگی می‌کند. کم کم با جلو رفتن داستان بازی راز های زیادی بر ملا می‌شود و سرنوشت هر کدام از شخصیت ها کم و بیش مشخص می‌شود.

 width=810 height=456 /></p><p dir=rtl>داستان و شیوه روایت State of Mind به روشنی دچار مشکل است و سرعت لازم برای پیشبرد داستان به ظاهر پر عمق اما در عمل سطحی بازی را ندارد. بیشتر وقت بازی را در حال چرخیدن در محیط های سایبرپانکی بازی خواهید گذراند بدون اینکه اتفاق خاصی بیوفتد. اگر هر اکت بازی را بین یک تا دو ساعت در نظر بگیریم، نزدیک به نصف هر اکت را در حال راه رفتن و گرفتن اطلاعاتی هستیم که نه اطلاعاتی در باره‌ی پلات بازی یا حتی درباره‌ی دنیایی که در حال جریان است می‌دهند. دیالوگ های بازی باز وضع بهتری دارند و با اینکه تعدادشان به نسبت ساعت کلی بازی کم است اما ما را با شخصیت های بازی و علایق، تفکرات، شرایط ذهنی و روحی آن ها آشنا می‌کند. سیستم انتخاب دیالوگ هم در بازی تعبیه شده که کارایی چندانی ندارد و به داستان بازی عمق خاصی نمی‌بخشد. شخصیت‌ها پرداخت مناسبی داشته و هر کدام مشخصه‌ی ویژه‌ی خود را دارند. ریچارد خلق و خویی تند دارد و برحسب کارش که خبرنگار است زودجوش می‌آورد ولی تا وقتی که به چیزی که می‌خواهد نرسد، دست از پا نمی‌کشد. آدام که نویسنده است، شخصیت آرام‌تری داشته و رابطه بهتری با زن و فرزندش دارد. یکی از ویژگی‌های خوبی که شخصیت‌ها را تا حدودی ماندگار‌تر از اصل داستان می‌کند، صداپیشگی شخصیت‌هاست که به خوبی انجام گرفته. صداپیشگان کار خود را به نحو احسنت انجام داده‌اند و به همین دلیل به راحتی می‌توان با شخصیت‌ها ارتباط برقرار کرد.</p><p dir=rtl>در اول این نقد و بررسی گفتم که بازی موضوعی جذاب و عمیق ولی پرداختی سطحی دارد. بازی قواعد ژانر علمی تخیلی را تا جایی که شده رعایت کرده و کم و بیش ویژگی‌های علمی-تخیلی را در خود دارد ولی زیاد وارد عمق نمی‌شود و خطر بازی با قواعد را به جان نمی‌خرد. درون‌ها (Drone)، شرکت‌های چند ملیتی صاحب قدرت، آدم‌هایی که با مکانیکی شدن زندگی‌هایشان دست به گریبانند، ربات‌ها و شورش‌های انسان‌ها علیه‌شان و غیره فقط در پس زمینه حاضرند و نویسنده و سازنده جرئت وارد شدن و دخیل کردن این موارد در داستان بازی را نداشته است.</p><p dir=rtl><img loading=lazy decoding=async class=نقد و بررسی بازی State of Mind بر اساس نسخه ارسالی سازنده برای وبسایت بازیسنتر نوشته شده است.

مجموع امتیاز - 6.5

6.5

امتیاز بازی‌سنتر

نقاط قوت:
موضوع جذاب داستان
صداپیشگی‌های خوب شخصیت ها
گرافیک قابل قبول برای عنوانی مستقل
نقاط ضعف:
پرداخت سطحی به موضوع داستان و روایت آشفته
گیم‌پلی خسته کننده و نداشتن پیوستگی لازم
انیمیشن های بد

User Rating: 3.4 ( 1 votes)

احسان محمدی

Game , Movie , Music , Book And Comics

دیدگاهتان را بنویسید

دکمه بازگشت به بالا